Φανταστείτε λοιπόν ένα τεράστιο χώρο με υπόστεγο... Ομηρικών διαστάσεων, άδειο... Στην μέση του χώρου είμαι μόνος και ζωντανός για λίγο... Γιατί λίγο ? γιατί σε λίγο θα με σκοτώσει η μουσική που την αγαπώ δολοφονικά... έχει και μορφή και λόγο...Γυρίζω γύρω από τον άξονά μου ... σιωπηλός και εσωστρεφείς. Λέω να αφήσω την μουσική να μιλήσει για μένα, ξανά και ξανά... να πει τα ίδια λόγια, να παίξει τους ίδιους ρυθμούς. Αυτούς τους άλλους που είναι οι δυνάστες της ζωής μου. Ξαφνικά ανοίγει η μικρή πόρτα και μπαίνει η γνωστή αιθέρια ύπαρξη των ονείρων μου ο εφιάλτης... Κινείτε προς εμένα αργά και αποφασιστικά. έρχεται αλλά ποτέ δεν με πλησιάζει... ο ήχος φουντώνει, τρυπά τα τύμπανα των αφτιών μου, χύνεται αίμα στην αρένα, εκείνη με πλησιάζει επιτέλους και με αγγίζει... στη κορύφωση της μουσικής μου μπήγει μαχαίρι δίκοπο ερωτευμένο και ο ήχος καλύπτει τον πόνο της.... αυτή πονά που με χάνει, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς θα σπάσουν οι κρίκοι της, δεν θα ξανά-περπατήσει στα βρεγμένα σοκάκια της, δεν θα γευθεί ηδονές... Αυτή η μουσική που ακούμε συνεχίζει να παίζει και με θέλει ξανά.Με ζητά να επιστρέψω στο απίστευτο στο απογοητευτικό μας τέλος.Κερδίζει ο καλύτερος το ποθητό του όνειρο σε πραγματική βερσιόν. Κλείνει την πόρτα πίσω της μη αντέχοντας άλλο τα αίματα. Το κοινό ξεσπά σε χειροκρότημα εκστασιασμένο, βλέποντας την δική του ζωή, πριν λίγο....
γ.κ. 18/2/13
http://youtu.be/DiYEEWMdf3M
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου