"Peyote" © 6/5/15 by giorgos kroustalis ‪#‎poetry‬
-------------------------------------------------------------------------------------------
Άργησες μια μέρα και πέντε αιώνες, ψυχή μου! Αισθάνεσαι τους χυμούς στον ουρανίσκο σου ακόμα; Τις ανατριχίλες στη σάρκα σου; Ήρθε το καλοκαίρι που τόσο επιθυμούσες... Ζεστή λάβα ξεχύνεται στην ατμόσφαιρα, θα μας κάψει, θα μας δηλητηριάσει μέχρι το κόκκαλο... Και αν μας αναστήσει ξανά αυτό είναι που θα μείνει σε μας... ένα μικρό πουλί που πετάει κόντρα στον άνεμο, δίχως φτερά! Θα αντικρίσουμε τις ανατολές, το αεράκι με τις μυρωδιές της βανίλιας και του φοινικόδεντρου, κάτω στην χρυσή άμμο θα σε κάνω δική μου, θα δούμε την δύση που θα σκορπίσει ατέλειωτα εκπληρωμένα όνειρα στο πέρασμά της... Και θα έρθει ένα απρόσμενο τέλος, ένα τέλος γεμάτο αρχή, όνειρα, δημιουργίες...Ότι δεν κάναμε πριν, θα το βιώσουμε τότε, θα σκάψουμε τόσο βαθιά στο είναι μας, μέχρι να ματώσουν τα όνειρα και οι προσμονές να γίνουν το πανηγύρι της Αναστάσεως τον δεκαπενταύγουστο! Αυτές τις μέρες έχει μια ζέστη από αλλού! Είναι ανάσες που με βία βγαίνουν στο μισοσκόταδο! Δεν έχω φως, δεν έχω διέξοδο... δεν υπάρχει πουθενά κάποια ελπίδα! Παγώνει ο χρόνος και νεκρώνουν τα κύτταρα! Με κοιτάς ξεχασμένη στον χρόνο ψυχή που με γέννησες με μεγάλωσες και τώρα σιωπή και εξαγνισμός... θέλεις τόσα να πεις, να αρχίσεις πάλι από την αρχή... Πονάει ακόμα και η ατσαλένια εξώπορτα, πονάει γιατί δεν ξέρει, δεν είδε, δεν έμαθε πως δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω! Δεν υπήρχε ποτέ και πουθενά κάτι! Ο χρόνος, ο τόπος, όλα σκηνές από ταινία της επόμενης μέρας που δεν ήρθε ποτέ! Σταματώ και κοιτώ το τίποτα, το είδες και συ, το βίωσες, το τραγούδησες, συνέχισες να υπάρχεις... Ως την άλλη αυγή με το αεράκι που με ανεβάζει στα όνειρα που δεν χόρτασα όταν ήμουν παιδί... που δεν μου έμαθε κάποιος πως είναι να είσαι από σάρκα και κόκαλα, φθαρτός και αμόλυντος σαν ένα μικρό σπουργίτι... Δεν θα έβρισκα λόγο να μιλήσω για το αύριο, αν δεν ζούσα το τώρα! Και αυτό είναι που έχει χαθεί! Αυτό που άργησες νάρθεις μιά μέρα και κάμποσους αιώνες ασύλληπτους, το τώρα που το ζω δίχως να υπάρχω, και συ, και αυτός, και εκείνη και ο άλλος... Γλιστράει στο σκοτάδι το τώρα και χάνεται πίσω απ' τους αμμόλοφους της θλιμμένης ζωής μας. Δεν έχω χρόνο, δεν έχω τίποτα, είμαι τα πάντα αιώνες τώρα, ανύπαρκτος και σιωπηλός!
----------------------------------------------------------------------------------------------