Τρίτη 8 Μαρτίου 2016

επι.Ζ

Και τώρα τι ?
-Τι τι?
-Ε πως θα συνεχίσω ? τι θα κάνω ? με πρόδωσαν όλοι!
-Υπερβολικός όπως πάντα!Τόσα βιβλία διάβασες στην ζωή σου δεν σου έμαθαν τίποτα ?
-Άλλες εποχές τότε, υπήρχε δίψα για ζωή, για περιπέτεια... ξέχασες το ταξίδι στην Βιέννη με ωτοστόπ!Τα σχέδια για Ινδία... τα όνειρα για Αμερική μέσω Καναδά κιόλας, που ήταν εύκολη η πρόσβαση... 
-Κάποια έκανες πράξη, κάποια όχι! Έτσι είναι η ζωή δεν μας έρχεται όπως την σχεδιάζουμε!
-Πράγματι... τελικά τα βιβλία δεν κάνουν τον άνθρωπο... 
-Ούτε ο άνθρωπος ζει μόνο με βιβλία!Πρέπει να βγεις έξω να δεις, να ακουμπήσεις το χώμα... 
-Τρίχες αν είχα χρήματα όλα θα ήταν ιδανικά και όπως τα λένε τα βιβλία, και όπως ζουν κάποιοι χωρίς αυτά... και η ζωή θα είχε νόημα, ουσία, προορισμό!
-Δεν είναι πάντα έτσι υπάρχει και το απρόσμενο... μια αρρώστια για παράδειγμα!
-Τότε λοιπόν θα είχα έναν ευτυχισμένο θάνατο... με στυλ και ποιότητα!Φεύγω φίλε μου, φεύγω να πιάσω το χώμα του πρωινού, μετά να ταξιδέψω εκεί που δεν πήγα... δεν προλαβαίνω για πολλά, όσα προλάβω... Φεύγω από όλους σας... τους κίβδηλους, τους καθημερινούς... 
-Να φύγεις τουλάχιστον οργανωμένα, με ένα σμαρτ φον δυνατό, ένα λάπτοπ να τα λέμε στο skype... να μαθαίνω νέα σου... 
-Ναι με ένα σωρό λάπτοπ και πολύ χώμα, του πρωινού... Λες να προλάβω να δω τον ήλιο μέσα στο καταχείμωνο ?
Μπήκα στο αυτοκίνητο μου μόνος! Ο φίλος με κοιτούσε με απορία και προβληματισμό σαν να ήθελε να πει: "Ρε λες να κάνει καμιά τρέλα ? μπας και του σάλεψε?" Παλιόφιλος ήταν μαζί είχαμε κάνει τρέλες νεανικές, απερίσκεπτες θα έλεγα.. είχαν μεράκι όμως, και όταν πετύχαιναν το αποτέλεσμα ήταν γλυκό... πολύ γλυκό για να το ξανακάνουμε... Και έτσι τα γήινα χρόνια κυλούν.... σαν το ποτάμι μιας σιωπής... μιας ξεχασμένης ζωής... ένα φευγαλέο όνειρο... που κάποιες φορές ήταν εφιάλτης... Τώρα θα τα λέμε αλλιώς... οι καιροί άλλαξαν σκληρά και αδυσώπητα! πολλές οι ριπές που σκίζουν σάρκες μυαλά και καταστάσεις... Αν κρατάς ακόμα το όνειρο... μπορεί να την γλυτώσεις... αν το ξέχασες σε ξέχασε και ο Θεός! Ο δικός μας θεός ο άγνωστος φίλος... ο ανεξερεύνητος διπλανός μας! Και κάπου εκεί μέσα σε όλα αυτά κυκλοφορεί μια γυναίκα!Άπιαστη σαν λευκό άλογο άγριο ακυβέρνητο, μοναχικό!Κάθε ξημέρωμα περιμένω το επόμενο σούρουπο... όταν πέφτει το φως και αρχίζουν οι σκέψεις... Θα σας γράφω πολλά, τότε... στο σκοτάδι και στην σιωπή!Κάτι δικά μου! Κάτι πολύ δικά μου που τα μοιράζομαι με σας!

"Επίλογος Ζ" © γ.κ. 8/2/16

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου