Καλοκαίρι του 2016 της θλίψης...
Η ζέστη και ο καυτός μας ήλιος καταπέλτης στις ψυχές μας... Δεν έχω ελπίδα να αναπνεύσω, μου έκοψαν την ανάσα, το χαμόγελο, την αυριανή μου μέρα! Να βουτήξω λοιπόν στην παγωμένη μου θάλασσα, να επαναστατήσω μέσα μου πρώτα, μετά να σπάσω τις πέτρες που με συνθλίβουν, με εξοστρακίζουν στις μοναξιές της ξένης γης... στους βρεγμένους πλακόστρωτους δρόμους, όπου η μυρωδιά του καφέ με μεθάει και με συντρίβει ασύστολα...
Η ζέστη λοιπόν, στην σάρκα μας, κάποιες φουσκάλες πάνω στην επιδερμίδα μας, η ζεστή επιφάνεια θλιμμένη γυναίκα μοναχική ύπαρξη... σιγοβράζουν τα θέλω μας, και ο καιρός άγονο μονοπάτι... διέξοδο στην απέραντη θλίψη μας... η πλεύση ενός καραβιού στην ουτοπία μας... Στα θέλω μας τα υπαρκτά, στα πιστεύω μας... στην ελπίδα που πεθαίνει πάντα τελευταία....
Η ζέστη και η ζεστή μας ανάσα συνοδηγός και ταξιδευτής στο αύριο... πόσο καυτό θανε το φετινό μας καλοκαίρι... κανείς δεν το έχει ακόμα προβλέψει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου