Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2017

54k/58k

54k/58k - © 2015 (με συμπληρώσεις κειμένου στις 22-25/9/2016)
Πρωινή σιωπή! Ξανά... Πίσω από το διαφανές τοίχο μιας κατεστραμένης εποχής δογμάτων και ιδεών! Ξανά... μέσα από λευκούς τοίχους και παραθύρια μισόκλειστα χάνομαι... Με την πρώτη ματιά διακρίνεις την φθορά του χρόνου! Μα όχι, η αλήθεια είναι άλλη! Αναγνωρίζεις αμέσως το αντικείμενο του πόθου σου! Το ζητάς πολύ, ξανά και ξανά, το ποθείς απλώνοντας κάθε σου κύτταρο να το αγγίξεις... Ο καυτός μας ήλιος διαχωρίζει την λευκή σάρκα από τα σπαρτά! Πράσινα, φουντωτά κλωνάρια μια άλλης ζωής, χαμένης στο ηχητικό πέρασμα του λόγου! Μας έκλεισαν σε λαμπερά παλάτια, σε κλουβιά με χρυσά πόμολα και πολυελαίους, μας ξεγύμνωσαν, μας φίμωσαν και μας παρέδωσαν στους εξεταστές μας, τους ιερούς, τους δήθεν αμόλυντους θύτες! Εμείς γυμνοί και απροστάτευτοι μα με ψυχή χορτάτη και όνειρα διαχρονικά, κοιτάξαμε πέρα από την φθορά του χρόνου, μακριά σε έναν ορίζοντα, με δρόμους λευκούς ντυμένους ροδοπέταλα, μουσικές ασύλληπτες για την ψυχή μας, ανάσες ευλογημένες, δημιουργήσαμε ζωή, κάναμε τέχνη την ζωή μας... πνιγήκαμε στον έρωτα... μεταμορφωθήκαμε υπέροχα! Έσμιξαν τα χέρια, οι ματιές, περπατήσαμε στην λεωφόρο, έγιναν ένα τα κορμιά, δακρύσαμε, και είδαμε χρώματα φωτεινά, και μυρωδιές Νιρβάνας και οινοπνεύματος νιώσαμε μιας άλλης πραγματικότητας! Ξαφνικά ανοίγω τα χέρια στο πουθενά εκλιπαρώντας να ζήσω, κοιτώ κάτω το τέλος μου, είμαι στο χείλος ενός γκρεμού, έξω, έξω στην άκρη και είμαι έτοιμος να βουτήξω στο κενό! Ελεύθερος θα έλεγα ως προς στιγμήν! Ασήμαντος μπροστά στο απέραντο γαλάζιο, στο καφέ χώμα της γης και το λευκό πέπλο του ουρανού! Θα αφήσω πίσω το μαύρο βαμβακερό σου ρούχο , εκείνο που όμορφα σκεπάζεις τα λευκά σου σημεία, εκείνα που με ταξίδεψαν, με χόρτασαν και με έκαναν να με πιστεύω! Και ξαφνικά πάλι σαν μια απρόσμενη καταιγίδα, ένας τυφώνας αναπάντεχος, στοβιλίζοντας με, με αρπάζει από το χείλος του γκρεμού και με προσγειώνει απαλά, (σοφτλυ θα έλεγε ο ξένος γραφιάς), στο αχανές γήινο, σιωπηλό διάστημα! Σε όνειρα και παραισθήσεις γλυκές, πολύχρωμα ζαχαρωτά και γλειφιτζούρια κάθε λογής να με γλυκαίνουν, γυρίζοντας με στην παιδική μου αθώα εποχή... Το τράβηγμα του χρόνου πίσω! Ονειροπαγίδα μιας ουτοπίας! Όνειρα γλυκά, αναγκαία, ονόματα αγαπημένα, καθημερινές στιγμές όμορφες που μας κάνουν να γελάμε ασύστολα... σαν δύο αθώα, μικρά ερωτευμένα παιδιά! Κάθε πρωινή σιωπή έχει την φωνή της, την ανάσα της, τις αισθήσεις που ποτέ δεν έπαψαν να κυριαρχούν μέσα μας... Πίσω από κόκκινα σατέν, μέσα σε πράσινα τοπία αγάπης και μίσους, δίπλα σε μαύρα μεταξωτά,και βαριά κόκκινα βελούδα αντικρίζω την λευκή σου αναπνοή, διακρίνω υπέροχες καμπύλες και πόρους που πάλλονται στο υπέροχο φωτεινό μας ξημέρωμα! Όλα γίνονται ένα και το ένα φαντάζει σαν εικόνα υπερυψηλής ανάλυσης που ξεπερνά τα 4k. Δεν θέλω ποτέ να πατήσω το οφ της εικόνας αυτής... ούτε καν το πόουζ... φοβάμαι πως θα χαθώ για πάντα στα άγνωστα μονοπάτια της τεχνολογίας... σου... της απέραντης μάθησης σου... καθώς θα μου τρυπάς το νυστέρι ερωτικά στην καρδιά μου... Και θα ξεχάσω και θα ξεχαστώ, και θα ρίξω τον κεραυνό της λήθης στα κουφάρια των νεκρών αγαπημένων ψυχών... Θέλω αύριο που θα ξημερώσει ξανά να πιω ένα γλυκό, ζεστό καφέ μαζί σου... και να έχει ήλιο... και αέρα δροσερό... να διαπερνά τις αισθήσεις και την επιδερμίδα μας... να νιώθω ανατριχίλες από τα χείλη σου, και γαργαλητά στο αυτί μου απ' την ανάσα σου και να ακούσω ξανά τα τζιτζίκια να τραγουδάνε για μας... θέλω ξανά η λευκή σου επιδερμίδα να τρέμει από την κάψα του δικού μας ήλιου... και η ματιά μου να σε διαπερνά απορροφώντας με!Τότε Θάνε που οι πλανήτες θα χαράξουν καινούργια πορεία στο σύμπαν ανεπιστρεπτί!...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου