Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018

σκηνή 101

Σκηνή 101 (το τέλος). (Σενάριο- "επικοινωνίες διαστροφής" 2016-17)

Φαντάσου τώρα φίλε μου, στα βαθιά μου γεράματα, να της χτυπάω την πόρτα και εκείνη να φωνάζει από μέσα να μπω... να μην μπορεί να έρθει ως έξω... κουρασμένη και αυτή από το πέρασμα του χρόνου.... Και εγώ να βαδίζω αργά - αργά προς το λευκό της δωμάτιο, αυτό που δεν είχα δει ποτέ παρά μόνο σε φωτογραφίες πριβέ κάποιο καυτό καλοκαίρι, όπου ο ιδρώτας και μόνο αυτός έσταζε στα κορμιά μας... Να σπρώχνω με το αριστερό μου χέρι την πόρτα του άβατου απαλά, σχεδόν αθόρυβα να κυλώ μέσα και να την αντικρίζω, επιτέλους, ζωντανή και υπέροχη όπως χρόνια που την θυμάμαι, να μου γελά, ξαπλωμένη στο λευκό της κρεβάτι, με ένα αραχνοΰφαντο πέπλο να καλύπτει το κορμί, αυτό με τις χιλιάδες φακίδες... και τους πόρους τους δέρματος να μιλούν για ερωτικές προσμονές εξωπραγματικές κουβέντες μιας άλλης διάστασης! Χωρίς ήχο, χωρίς το φως να χαλάει τις αισθήσεις! Δίχως τον όχλο της καθημερινότητας δίπλα μας...
-Ήρθα...
-έλα ξάπλωσε δίπλα μου... μίλησέ μου για σένα...
-δεν έχω να πω κάτι... τα ξέρεις όλα. πάντα τα ήξερες...
Δεν μίλησε ξανά, απλά χαμογέλασε γύρισε και με κοίταξε καθώς είχα ήδη ξαπλώσει αριστερά της, στο ημίδιπλο παράδεισο της... Έξω σουρούπωσε και είχα κουραστεί από το ταξίδι... έκλεισα τα μάτια και έπιασα το χέρι της. Ήμουν δίπλα της μπορούσα να κάνω τα πάντα... δεν είχα περιορισμό χρόνου, δεν με ένοιαζε πλέον για κάτι... όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους... Είχε ολοκληρωθεί ο χρόνος της προσμονής, και είχε ξεκινήσει ο χρόνος της νέας μου περιπέτειας... Σαν τον παλιό καιρό, τότε που όλα ήταν μόνο στο μυαλό μου... στα γραπτά και στα όνειρα ενός θνητού! Τα κράτησα δεν τα έσβησα ποτέ από μέσα μου... Και στο τέλος κέρδισα... πέτυχα, δεν με τρομάζει ο χρόνος, μπορούσα να περιμένω αιώνες γι αυτό, άλλωστε το θέμα το είχαμε λύσει από τότε... δεν υπάρχει χρόνος, αυτό είναι μία επινόηση των καθημερινών ανθρώπων που γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν! Εμείς, δηλαδή Αυτή και Εγώ είμαστε πάντα από άλλον κόσμο εκτός της Γης, εκτός Γαλαξία... είμαστε κάτι που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει ο κοινός άνθρωπος... Γι αυτό είμαι τώρα εκεί, στο λευκό δωμάτιο, στον παράδεισο των παραδείσων... και έχει νυχτώσει!Με εκείνη! Την άπιαστη, την απίθανη, την εξωπραγματική!... Ένας ήχος από μακριά έρχεται στα αυτιά μου θαρρώ... είναι κάποιο κύμα από θάλασσα, κάποιο νυχτοπούλι που πετά, ή μάλλον είναι τα χείλη της που κάτι μου ψιθυρίζουν... στο αυτί μου... είναι ο αιώνας όλος να περνά σε μία στιγμή! Δεν θα ξημερώσει ποτέ πια...

"Contact" © 19/6/17 yorgos krustalis.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου