Και όταν έχει απλωθεί η σιωπή του θανάτου στην ζωή μας, και δίπλα ή απέναντι νιώθεις την μυρωδιά του... κλείνεις τα κουρασμένα μάτια σου και απολαμβάνεις όλη την τελετουργία της στιγμής αυτής!Ο ήλιος θα δύσει και θα ξαναγεννηθεί, οι ψυχές μας θα υπάρχουν μόνιμα αιωρούμενες στους γαλαξίες των παραμυθιών μας... θα κλαίω μαζί σου, γιατί κλαις γι αυτούς που έφυγαν ξαφνικά, και που δεν μπόρεσες να ψιθυρίσεις στο αυτί τους μια λέξη να σε αισθανθούν πως ήσουν εκεί όταν σε χρειαζόντουσαν... Η λευκή σάρκα στον ήλιο υπήρξε για λίγο, αμόλυντη, ανέπαφη όμως από τον χρόνο που τόσο μισείς, ξέρουμε και οι δυο μας καλά πως στην ζωή δεν υπάρχει αρχή ούτε τέλος, μόνο αισθήματα, εμμονές και προσμονές κάνουν το στόμα μας να γελά, την ζωή μας να τολμά πράττοντας καταστάσεις, δημιουργώντας ουτοπίες που έχουν απόκριση μόνο στο άπειρο... πόσο λοιπόν είναι δυσκολονόητη η ύπαρξη μας; πόσο ακόμα θα νιώθουμε την μυρωδιά του θανάτου να κυριαρχεί στα πεδία των θνητών τετριμμένων ανθρώπων; Κανείς δεν το γνωρίζει!Αυτό που νιώθω εγώ είναι αυτός ο ιδρώτας που κυλά απαλά και ύπουλα στο κορμί μου, το νωχελικό μισόκλεισμα των ματιών σου, η ανατριχίλα της επαφής και η στάση ζωής του λιονταριού, το ξανθό περήφανο ζώο κυριαρχεί στο μυαλό μου! Ο θάνατος φίλος και συνοδοιπόρος, μου προσφέρει απλόχερα τις υπηρεσίες του, κάνοντας με πιστό οπαδό του, αλλά πριν φύγω μαζί του θα κοιτάξω και αύριο τον ήλιο μέσα στα μάτια σου... θα δω διαδρόμους διαφυγής, θα γελάσω κρυφά πίσω απ' την πλάτη σου ακουμπώντας τα χείλη μου απαλά στο λευκό σου τον ώμο.... και θα νιώσω την καυτή σου ανάσα στα τρίσβαθα της ψυχής μου!
"White flesh in the sun" 21/6/17 yorgos krustalis
"White flesh in the sun" 21/6/17 yorgos krustalis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου