Λόγος


... κανείς πλέον δεν μιλά με τον άλλον, δεν λέει τι τον βασανίζει, τι νιώθει βαθιά μέσα του.. Είναι κρίμα ... η ζωή περνάει και χάνεται .... άσκοπα ...

"Το αλφαβητάρι της μοναξιάς"   (Ιούνιος-Ιούλιος-Αύγουστος 2014)

A'
Κάποτε ο Ελτον Τζον όπως είχε πει ο ίδιος... επειδή τον είχε κουράσει πολύ η συνεχόμενη βροχή που έπεφτε στο Λονδίνο ζήτησε από τους βοηθούς του να φύγουν άμεσα για μια άλλη χώρα που θα έχει εκείνη την μέρα ήλιο... Πτήση βέβαια εκείνη την στιγμή δεν υπήρχε... οπότε αγόρασε ένα αεροπλάνο και έφυγε το πρωί για όπου του έκανε κέφι! Είναι βέβαια οι τρέλες των διάσημων πλούσιων και πετυχημένων στο είδος τους... όπου αυτοί ζουν αυτά που εμείς οι "άλλοι" γράφουμε μόνο, αν γράφουμε... αλλιώς λίγο πριν κοιμηθούμε ονειρευόμαστε! Τώρα φυσικά ο Ελτον είναι και ένας πετυχημένος οικογενειάρχης με τον άντρα του και το παιδί τους... ήταν και "σερ" από πριν οπότε όλα καλά... η ζωή συνεχίζεται... Πάντως κάποτε ήταν και καλός τραγουδιστής... Μα το θέμα μου δεν είναι ο αγαπημένος Ελτον Τζον... είναι το χρήμα και η χρίση αυτού... Δηλαδή θέλω να πω καλώς ή κακώς είναι η κινητήριος δύναμη αυτού εδώ του πλανήτη και όσοι το έχουν είναι σε όλα, μα σε όλα διαφορετικοί... και σίγουρα περνούν καλά έως υπέροχα... οι άλλοι απλά ακολουθούμε... Περιμένοντας το επόμενο τζακ ποτ στο τζοκερ ... καλό μας ξημέρωμα και πλούσια όνειρα! Bye!

Β'
Όταν ήμουν νέος την είχα την ζωή μου χεσμένη! Μεγαλώνοντας συμβιβάστηκα με το κατεστημένο και έκανα τον πρώτο γάμο, σπίτι, δουλειά... παιδιά δεν έτυχε... ψάχνοντας με και μεγαλώνοντας ακόμα.. έμαθα για το χρήμα που κυβερνά τον πλανήτη Γη. Το λάτρεψα, εικονικά βέβαια, γιατί όσο είχα, το είχα επί το πλείστον από την οικογένειά μου... η εργασία μου ήταν συνήθως για τα μάτια της κοινωνίας... και φυσικά ποτέ δεν έδωσε τόσα που να με κάνει να πω πως εκπληρώνω με αυτά τα όνειρά μου... τα άτιμα ήταν πολλά... και μεγαλεπήβολα... σχεδόν ανεκπλήρωτα όχι από κάτι άλλο αλλά από την έλλειψη μετρητού! Έτσι λοιπόν με μια μέτρια ζωή σε μια μέτρια κατάσταση κοινωνική μια μέτρια προσωπικότητα... βάδισα...Μετά έκανα δεύτερο γάμο, επιβίωσα μέτρια μα καλά, καλά αλλά μέτρια... Μεγαλώνοντας ακόμα πιο πολύ πλέον κατάλαβα ότι θα πεθάνω σαν βασιλιάς! Ο βασιλιάς της μετριότητας ... για τον απλό και μοναδικό λόγο! Το χρήμα, την μοναδική κινητήριο δύναμη, την απόλυτη δύναμη, την ονειροπόλα ουσία της απλής ζωής μας... καλό μας απόγευμα λοιπόν με την σκέψη πως να βγάλουμε χρήμα, πολύ και γρήγορα... γιατί ο χρόνος μας τελειώνει... τώρα που παρα-μεγάλωσα!

Γ '
Η ζωή έχει πολλές πλευρές... τις έζησα όλες, ακόμα έχουν μείνει δυο τρεις που ακολουθούν... Δεν διαβάζω τίποτα γιατί όλα έγιναν εικόνα! Πολύχρωμη, ελκυστική! Τα βιβλία τι είναι... σελίδες μονόχρωμες με πολλά γράμματα! Δεν έχω χρόνο για τέτοια, άλλωστε είναι τόσα πολλά... τι να πρωτοκάνω... να δουλέψω; να κοιμηθώ να ξεκουραστώ; να δω τηλεόραση; να βγω με φίλους για καφέ και κοινωνικά σχόλια; να συνευρεθώ με την σύζυγο; Ενώ αν είχα πολύ χρήμα, μα μιλάω για πολύ... ούτε θα δούλευα, θα ήμουν πάντα ξεκούραστος... θα είχα χεσμένη την παλιό-τηλεόραση... θα έβλεπα τους φίλους όποτε ήθελα εγώ... λόγω οικονομικής εξουσίας... όσο για την σύζυγο όταν την έβλεπα μια στο τόσο θα ήταν όλα ειδυλλιακά... Μα το βασικότερο από όλα θα ήταν ότι θα είχα χρόνο, άπειρο χρόνο να διαβάζω τα αγαπημένα μου βιβλία, τις σπάνιες εκδόσεις που θα μπορούσα να αποκτήσω, θα καθόμουν όπως στο σινεμά στην αγαπημένη μου πολυθρόνα στο εξοχικό μου στο νησί, με θέα το απέραντο γαλάζιο και την δύση του ήλιου και θα άφηνα να με απορροφήσει η μαγεία που προσφέρει το διάβασμα... αφήνοντας την φαντασία μου να ζήσει τις σελίδες που από κενά απλά γράμματα θα μετατρέπονταν σε πολύχρωμες εικόνες με έννοιες που δεν έχει ακόμα καταλάβει ο κοινός θνητός. όμως εγώ γεννήθηκα από έναν δημόσιο υπάλληλο της ΙΓ΄ εφορίας στην οδό Ιθάκης κάτω από την Πατησίων και έτσι όλα αυτά τα έζησα μόνο στο σινεμά! Προς το παρόν δολοφονώ τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μου με ποίηση σε ψηφιακές σελίδες και κείμενα αγνώστου ποιότητας σε βιβλία Made in USA καθότι είναι και σχεδόν δωρεάν το όλο κόνσεπτ! Περιμένοντας τον θεό ή έστω τον διάβολο να με βομβαρδίσει με χρήμα πάω να δω άλλο ένα φιλμ στην πολύχρωμη τηλεόραση... καλό ταξίδι.

Δ'
Ο αγώνας μας συνεχίζεται! Περιπλανιόμαστε στην ζωή σαν κάτι ψυχές αόρατες... Σέρνουμε το κορμί μας αδιάφορο για το απρόσμενο τέλος μας! Διασκεδάζουμε τον πόνο μας με διαφθορά εσωτερική και χρήση έντονη σε κάθε λογής πράξη! Σε ένα ανούσιο πέρασμα προόδου και μέσα σε ένα παγκόσμιο χάος δημιουργούμε μικρά γεγονότα, χαρούλες τις στιγμής γιατί αυτές μόνο μας επιτρέπουν τα σημεία των καιρών... ανέκαθεν έτσι ήταν... υπήρξαν παγκόσμιες δημιουργίες με παγκόσμιο ενδιαφέρον και μικρές φλογίτσες με ένα τεράστιο μηδενικό να κυριαρχεί! εγώ σαν ένας καθημερινός κοινός θνητός... με άσχημο επώνυμο και συνηθισμένο όνομα... αν και ήθελα να με έλεγαν Λέων, Νικηφόρο, Αλέξανδρο, Άγη, και κάποια άλλα δυσκολοφόρετα μα βαρύγδουπα ονόματα... έκανα που λέτε κάποτε ότι περνούσε από το κούφιο κεφαλάκι μου... ήμουν και δεν ήμουν της σειράς... ξεχώριζα σε όλα... πότε προς τα κάτω και κάποιες λιγοστές φορές προς τα πάνω... Σκόρπιζα το χρήμα εύκολα και χωρίς δισταγμούς γιατί συνήθως ήταν της οικογένειας μου και έτσι έπαιρνα την εκδίκησή μου απέναντι στο σύστημα που τότε μισούσα! Φτάνοντας στην δική μου κορυφή είδα τον κόσμο τεράστιο και απλησίαστο, αισθάνθηκα πως δεν υπάρχει νόημα για όλα αυτά ειδικά όταν υπάρχει ο θάνατος που παραμονεύει γύρω μου... και γίνεται τόσο εύκολος φίλος... Τα διέλυσα όλα! Ξέχασα να αποθηκεύσω τα όνειρά μου μαζί με το χρήμα έτσι που αργότερα θα είχα όλου του κόσμου τις διαστροφές στα πόδια μου... και τώρα τι... αντικρίζω όλον τον κόσμο και τον απολαμβάνω υπέροχα... ξανά! Αλλά από το google earth... Στην γωνία παραμονεύει ο πόνος... και αυτό με πικραίνει, ο μοναχικός μου αγώνας συνεχίζεται!

E'
Έλα ξάπλωσε απαλά στον βελούδινο, μονάκριβο καναπέ σου και άσε τον εαυτό σου να ταξιδέψει εκεί που δεν θα πας ποτέ! Έτσι άρχισε ο γιατρός μου την κουβέντα που ήθελε να μου κάνει ξέροντας την αιώνια πάθηση που με τυραννούσε! Μετά έμπηξε με ένα γλυκό χαμόγελο την σύριγγα στο μεταξένιο μου κορμί και έδωσε στην ψυχή μου ατέλειωτα χρώματα, απέραντα δάση κυπαρισσένια, λευκές θάλασσες ηδονικές! Την άλλη μέρα το πρωί ήμουν στον δρόμο μαζί της! Κοιτούσαμε παράξενα τις βιτρίνες που ήταν γυμνές! Σαν τις ζωές μας... αφυδατωμένες διαδρομές και όνειρα με σιλικονάτες προσθέσεις βαθυστόχαστου μυθιστορήματος! Ο καυτός Αύγουστος ήταν ο ερωτικός μας παράδεισος... ο ιδρώτας έσταζε... οι πόροι μας ήταν έτοιμοι να εκραγούν πίσω από το ανενεργό ηφαίστειο της Σαντορίνης... Με κάθε άγγιγμα του κορμιού μου έβλεπα ότι είχα φανταστεί... η θεραπεία ήταν πρωτοποριακή, άκρως δαπανηρή, αλλά δεν με ένοιαζε τίποτα... είχα άπειρο χρήμα... και όρεξη για πειραματισμούς... Εκείνη είχε χαθεί από χρόνια... την ανέκτησα, την ζωντάνεψα και την κυκλοφόρησα στα καλλίτερα μέρη του πλανήτη! όλα τα άλλα ήταν απλώς παρενέργειες... θαυματουργές και ονειρεμένες οι ουσίες στην εποχή μας... Μια μεταμόρφωση ακόμα είχε επιτευχθεί... όλα ήταν απαλά μεταξένια και τα σάβανα κόκκινο βελούδο με χρυσό κέντημα.... το μεγαλείο της εξουσίας, ήμουν και εγώ ένας κρίκος της αλυσίδας... αυτής της χρυσής καδένας που αιώνες μας κρατά στα λευκά και στα κόκκινα άμφια ντυμένους να κυκλοφορούμε σαν ζόμπι στην νεκρή Πατησίων... το όνειρο με τον ερχομό της μέρας γίνεται εφιάλτης και το φως η είσοδος του τάφου της Αμφίπολης... ανατροπή και αποκατάσταση του πάθους!Κοιμήσου...

Ζ' 
Το πέταγμα του γλάρου, ή αλλιώς αυτή δεν κατάλαβε τίποτα... πετάει σαν το ροζ πουλάκι στον ουρανό... με τα ροζ συννεφάκια να σκεπάζουν την βρώμα μας... οι γύπες ξυπνούν και κατασπαράζουν τα πάντα στο πέρασμα τους, άδειοι τοίχοι, γκρεμισμένα κουφάρια άλλης ζωής... είναι τόσο βαριά η κόκκινη μοκέτα που όσο και να ξεράσεις πάνω της θα το απορροφήσει... έχει τόσα μαζέψει τόσα χρόνια... είναι οι κολώνες του συστήματος μας... αν καταρρεύσω εγώ θα καταρρεύσει όλο το σύμπαν, το είδαμε παλιά, το ζήσαμε πριν λίγο καιρό, το βιώνουμε τώρα... live και ο θεός μια πανσέληνος σε αρχαίο χώρο... τρέχει η μάζα να πιάσει το χρυσό φεγγάρι μας... να αγκαλιάσει την αίγλη μιας άλλης εποχής... ποτέ δεν θα δεις την Καρυάτιδα στο μουσείο σου... δεν σου αξίζει... η καρδιά δεν έχει σφυγμό και παλμό... μόνο η μπάντα του Δήμου παίζει την νεκρώσιμη ακολουθία στο πέρασμά μου! Ο γλάρος το κουτό πτηνό ως συνήθως κοιτά και βουτά στα γαλάζια χρώματα, να αρπάξει ότι δεν πρόλαβε η φύση να κάνει... στις δεξιώσεις με συναντάς και προσκυνάς τους πυλώνες της πτώσης μου... τσουγκρίζοντας τα λευκά κελιά μέσα στο ξινό σταφύλι των γεγονότων... την άλλη μέρα σου φταίνε όλα όσα δεν πρόλαβες να κάνεις χθες και τότε ο διάβολος που αγαπώ έχει την μορφή σου... Η συμφωνική ορχήστρα ξεκίνησε το ρέκβιεμ για τους μελλοθάνατους... ο άγγελος όμως παραμονεύει και με την ρομφαία του θα ξεσκίσει το στερέωμα... το πουλί ίσως σωθεί, αλλά το χαλί θα δείξει τα μελλούμενα... άγνωστο αν μείνει κόκκινο από το χρώμα του ή το αίμα!

H'
Κοιτάζοντάς στο τραπέζι της οικογένειας κάτι αμυγδαλωτά που είχα φέρει προ καιρού από την Σίφνο... κατάλαβα ότι όλα είναι μάταια! Το ταξίδι της επιστροφής στα πάτρια εδάφη είναι πικρό... άβολο, αχώνευτο... Μυρίζει καμένη λαμαρίνα από ψωμί ο αέρας μόνο στο νησί! Εδώ στην βρώμικη άσφαλτο μυρίζει μόνο κάτουρο και χαλασμένο αποσμητικό από το πανηγύρι στην Χαλκηδόνα την πρωτομαγιά! Αυτός που το φοράει ξέρει, είναι ο πρώτος στην παρέα του, ο επιβήτορας της γειτονιάς του! Και γω είμαι μια κλωστή κόκκινη παραπεταμένη στο χώμα, στην άμμο χαμένη από καιρό από ένα μάλλινο ύφασμα που το φοράμε τον χειμώνα που παγώναμε χωρίς το τζάκι της γιαγιάς γιατί ποτέ δεν είχαμε... Ούτε την γιαγιά θυμάμαι τώρα πια!Θυμάμαι όμως το παράθυρο που έβλεπε απέναντι στο μέλλον μου... πεσμένα φύλλα κίτρινα, λευκά λίλιουμ στο βάζο με το νερό να πνίγονται να μην χαθούν στον χρόνο... πέρασε όμως, μαράθηκαν αναπόφευκτα, κιτρίνισαν τα φύλλα και οι ελπίδες μας σωριάστηκαν, η μάλλον πνίγηκαν στο βρώμικο νερό του βάζου! Τώρα η επιστροφή στο άλλοθι δεν έχει νόημα! Χάθηκε το πάθος, η έλξη, ο έρωτας... χάθηκε η ίδια η ύπαρξη μας στα κόκκινα επιστολόχαρτα του δικτύου, στα απανωτά τσιγάρα σου, και στο πηκτό οινόπνευμα της αλλοτρίωσης... Τα έρημα τα αμυγδαλωτά είναι πια πέτρα... δεν τρώγονται... θα σπάσουν οι καρδιές μας, και οι Ερινύες θα μας συντροφεύουν αιώνια... Αν είχα μπόλικο χρήμα, άπειρο, θα αγόραζα όλον τον κόσμο, γνωστό και άγνωστο θα τους γέμιζα φρέσκα ζαχαρωτά και θα ήμουν ο κυρίαρχος του παιχνιδιού... για πάντα... άραγε θα ήξερα πόσο κρατάει αυτό το ¨πάντα¨; θα ήξερα όμως ότι θα είχα αυτό που ονειρευόμουν και γω, και συ και ο άλλος... πόσο πεζό ακούγεται όλο αυτό... μα πόσο ευτυχισμένο!

Θ'
Εμείς οι άλλοι είμαστε στα αζήτητα. Και καλοκαίρι και χειμώνα! Την Άνοιξη ανθίζουν οι αμυγδαλιές και συνήθως είναι μια περίοδος νεκρή, τότε υπάρχω και γω... Γιατί το Φθινόπωρο πέφτουν τα φύλλα και μελαγχολώ... είμαι αδύναμος και υπέρ ευαίσθητος σε όλα... περιπλανώμενος ήρωας κόμικ αναζητώντας τον θησαυρό του Μοντεζούμα! Ξεπεράσαμε τα όρια της ηρωικής μας εξόδου! Κάθε που ξημερώνει νιώθω ένα κενό να κυλά στο πολύπλοκο μυαλό μου... Πίνοντας καφέ σκέφτομαι πολύ γρήγορα τα περασμένα μου χρόνια... πολύ γρήγορα όμως... ήταν τόσο άψυχα, τόσο κοινά που σβήνουν σαν διάττοντας αστέρας... Όλα συγκεντρώνονται σε ένα ποθητό κορμί, φλογερό θηλυκό, καθώς για μένα δεν υπάρχει ιδανική γυναίκα. Υπάρχουν κομμάτια αυτής που συνθέτουν το τέλειο, το απόλυτο... Και αυτό δεν θα το βρω ποτέ... Το έψαξα όμως μέχρι το κόκκαλο, και ακόμα... Καθώς η χρυσόσκονη πέφτει αλλού... σε παχιές κοιλιές, γραμματιζούμενες, γόνους επαναστατών και βασιλιάδων, θηλυκά πολλά υποσχόμενα με την σάρκα τους να φλέγεται καθώς τα πρησμένα τους χείλη πάλλονται στο ρυθμό του έμινεμ, διακρίνω ένα λεπτό κόκκινο φως, αμυδρό από την γόβα της... Αντανακλά στο μισοσκόταδο, υποσχέσεις και ονειρεμένα ταξίδια στο άπειρο χώρο της ηδονής... Ο ήχος της άλλοτε δολοφονικός, άλλοτε παραδεισένιος ποταμός που καταλήγει στα δυο γυμνά της πόδια... Τα είδα, τα έζησα, τα χόρτασα... αλλά κάποτε ξημερώνει πάλι... Κάθε κλείσιμο του ματιού και ένα συμβόλαιο, κάθε λεπτή καλά ξυρισμένη γάμπα και ένα εξοχικό στο παράδεισο... και το τέλος είναι χωρίς τέλος... ένα πλαστό χαρτονόμισμα χωρίς εξαργύρωση! Αυτά και άλλα πολλά σε άγνωστους αιώνες θα συγκλόνιζαν... μα τώρα είναι η απλή, στεγνή μας καθημερινότητα... ένας φευγαλέος καφές, και η αναπόληση μιας περασμένης ζωής... και ο τόπος μου, ο δήμιος!

Ι'
Τα περί τέχνης και αταξίας τα γνωρίζω από μικρός... καλά και όμορφα τα έζησα χωρίς ανατροπές... ξεκινούσα με είκοσι τέσσερις μπύρες πράσινες συνήθως, είχαν μια μεστή υπέροχη γεύση, έλιωνε ο χυμός τους στον ουρανίσκο μου... Έλιωνε η επιθυμία μου για περιπέτεια... Η σκατοπαρέα όπως την λέγαν οι μεγάλοι τότε, ήταν παρούσα στο χορό των αισθήσεων! Καθώς η νύχτα τύλιγε με το θολό της πέπλο την ανυπαρξία μας, και μιλούσαμε περί τέχνης και μουσικής, εγώ ξέφευγα στο επόμενο μονοπάτι ... από το πλακόστρωτο λευκό στο μαύρο τοπίο όπου οι ήχοι της μουσικής έδεναν με το ουίσκι-κόλα... τα κεράσματα, οι διαδρομές μου περπάτημα με γυμνά πόδια πάνω σε ένα ξυράφι... έδεναν με την σάρκα που στριφογύριζε γύρω μου σαν την μύγα στο σκατό, καθότι καλλιτέχνης και διανοούμενος τραβούσα την προσοχή όλων με τις απίθανες θεωρίες μου... Ο δρόμος ήταν γνωστός σε όλους... στους ανώνυμους και στου επώνυμους... αιώνιος θάλεγα, σε μεταμορφώνει σε ότι είσαι, ή θάθελες να είσαι... ή ακόμα σε ότι δεν έχεις φανταστεί πως θάσουν... στο τέλος σε εξοστρακίζει εκεί που η κλωστή όπου βαδίζεις είναι έτοιμη να σπάσει... πέφτοντας στα ανοιχτά χέρια μιας ιέρειας του έρωτα... ή του θανάτου! Και ξαφνικά βρισκόμουν στο μοναχικό κρεββάτι μου... σερνάμενος πριν στο παρκέ διαρκείας, στο σιωπηλό δωμάτιο στη πύλη της κόλασης μου... Το ιερό μέσα στο βάθος με τα κεριά μάρτυρες στην συνωμοσία της ηδονής... Λειτουργία και μυστικισμός, έρεβος και λερναία ύδρα... Τα άνθη του κακού είχαν ξεπεραστεί!... Ο Μποντλέρ ο Πόε και ο Μόρισον ήταν παιδάκια που έπαιζαν στις κούνιες της παιδικής χαράς... ήμουν ο άλλος, ο εξαγνιστής ψυχών και σωμάτων, ο άγνωστος Μύστης της λύτρωσης κάθε έννοιας που είχε να κάνει με το κορμί και την απόλαυση... Και η ψυχή έσταζε την άλλη μέρα το δηλητήριο στα χνώτα μου, στα κόκκινα μάτια της λήθης, στα ήρεμα νερά ενός άγνωστου παραδείσου, δεξιά εκεί στην στροφή μετά την κόλαση! Ναι ξεκινούσα το ταξίδι πριν ο ήλιος δύση και έκανα μια μικρή παύση όταν ο ήλιος έβγαινε στην ανατολή πίσω από τα πικρά γκρι σπίτια που έστεκαν πάντα σαν κυπαρίσσια μοντέρνου νεκροταφείου. Εγώ ο βρικόλακας της τέχνης και της απόλαυσης... Και πέρασαν χρόνια πολλά... και η παύση ήταν μόνο για ένα γλυκόπικρο τσιγάρο...

Κ'
Με πονάει το κορμί μου. Γέρασα! Περάσαν τα χρόνια όμορφα... απλά, αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση... Αυτή ντε του αποχωρισμού... Των έμψυχων και των άψυχων.. Των ωραίων εικόνων... που αποτύπωσα μέσα μου... Λένε κάποιοι, - λες και πήγαν και γύρισαν πίσω... ότι εκεί σαν πας, αυτά που θα δεις δεν θα μπορείς να τα ξεχάσεις ποτέ, όταν ξανάρθεις, αν ξανάρθεις... και αν έρθεις σαν γάτα; ή σαν σκυλάκι, σαν κάμπια, ή σαν λιοντάρι άγριο στη ζούγκλα της ζωής; Μούλιασα στο κρυστάλλινο νερό της θάλασσας ώρες, έκανα βουτιές πιάνοντας τον πάτο της... κούνησα τα χέρια μου σπρώχνοντας προς τα πίσω να πάω προς τα μπρος... έπαιξα σαν μικρό παιδί, γέλασα, είδα τον ήλιο και τον άφησα να με κάψει... Και η σκηνή πέρασε, έμεινε δεν έμεινε την έζησα και ξανά και ξανά και ξανά... ωραία στιγμή, φευγαλέα... και η άλλη όψη της νύχτας μετά ξεσκεπάζει το ρετουσάρισμα! Να... σβήσε το φως στο δωμάτιο σου, κλείστα όλα και κάτσε σε μια γωνιά σιωπηλός και μόνος... σκέψου, πόσο θα αντέξεις; Και μετά άνοιξε το παντζούρι και άσε να σε κτυπήσει αυτός ο αγέρας που λατρεύεις με την μυρωδιά της βενζίνας και τα φρέσκα σκατούλια του λευκού σκύλου που μόλις πέρασε καμαρωτός... να πλανάτε στο μικρόκοσμό σου... Μα και από την άλλη τι νόημα έχουν όλα ε! Ένα απλό πέρασμα είναι η ζωή δεμένο με στιγμές κάθε λογής και λογικής, παράλογης έλξης και διαστροφής... Μα υπάρχει και η ψυχή διάβολε.. Α ναι αυτή η έννοια η τόσο ανεξερεύνητη... να υπάρχει... για να γράφουμε εμείς κείμενα, να έχουμε κάτι να κάνουμε πριν το αιώνιο τέλος... Λατρεύω την αλμύρα της... στο κορμί παίρνει άλλη γεύση... είναι τόσο διάφανη, πάλλεται συνεχώς χωρίς να κουράζεται... την λατρεύω και ας μην την χαίρομαι όλο τον χρόνο... την χιλιοτραγουδισμένη μου θάλασσα... Θέλω να την ξαναδώ να την απολαύσω μέχρι το τέλος... και ας είμαι άνεμος!

Λ'
Υπάρχουν μυστικά περάσματα στη ζωή που αν τα ανακαλύψεις θα περάσεις ωραία... καλλίτερα από ότι είσαι τώρα... Κανείς άλλος δεν μπορεί να κάνει την ψυχή σου να ονειρεύεται σαν το μικρό παιδί, εκτός από το είδωλό σου στον καθρέφτη! Έρχονται πολλά μποφόρ, ψυχρές μάζες, ριπές από μίσος και φθόνο... θα σαρώσουν το στερέωμα, θα πληγώσουν ασύστολα τις ζωές μας... θα πάρουν την ουσία μας και θα αφήσουν τα ψόφια κουφάρια μας στην άσφαλτο της αποσύνθεσης... Μα και συ γράφεις για τέρατα και ξωτικά, για αίμα και κόλαση... πως θες ο άλλος να σε αγγίξει; πως να έρθει κοντά σου να τον γεμίσεις πόνο; Η αλήθεια είναι πως υπάρχει εκ των πραγμάτων πολύς πόνος εκεί έξω αναμεμειγμένος με πολύ χρήμα που ρέει στις χρυσές παραλίες της αποσύνθεσης... Αλλού κυριαρχεί η σιωπή, το χώμα ιδρώνει μόνο του, έρημο και απομονωμένο, ξεφτίζει το γαϊδουράγκαθο και η βουκαμβίλια... το πρόσωπο της γριάς με το μαύρο τσεμπέρι σε κοιτά με απόγνωση και παίρνει τον δρόμο της μη επιστροφής... Ο τόπος μου είναι κλειστός, ξερή γη και τα ποτάμια με το αίμα μας... Ο ορίζοντας τελειώνει απότομα πίσω από ένα κυπαρίσσι έτοιμο να σε κατασπαράξει... κανένας ήλιος δεν μπορεί να κάνει πλέον κάτι, θα κοιτάς και δεν θα αγγίζεις, θα μυρίζεις και δεν θα βάζεις, θα πεινάς και δεν θα τρως από το καλό... και μετά από όλα αυτά θα ξερνάς το ξύδι που άφησες να δηλητηριάσει την σκέψη σου... Θα βουτάς στα γάργαρα τυρκουάζ νερά του τόπου σου περιμένοντας το φινάλε του έργου! Ποτέ δεν θα βρεις το μυστικό πέρασμα γιατί ποτέ δεν αγάπησες τον εαυτό σου τόσο δυνατά όπως εγώ!

Μ'
Σκοτείνιασε, το είδατε νομίζω... το νιώσατε; Ακούτε την σιωπή που προκαλεί ο ερημικός μας πόνος; Τους αναστεναγμούς του βιαστικού έρωτα τους ακούτε; Γυμνοί και τρισάθλιοι οι καιροί και οι ελπίδες μας... γυμνοί και ιδρωμένοι εκείνοι που δούλεψαν σκληρά χωρίς αντίκρυσμα... Εδώ δεν είναι η Ευρώπη των λαών! Εδώ είναι η αυτοκρατορία της δυστυχίας μας... Εδώ είναι το βασίλειο του φθόνου, του πόνου, της ψεύτικης ανατροπής... της δυστυχισμένης κραυγής που ζητάει το δίκιο της... Κανένα αναστεναγμό δεν ακούς από έρωτα! Ο ήχος είναι των κανιβάλων που κατασπαράζουν τις σάρκες μας... Ναι έτσι νιώθω μέρα με την μέρα... Βούτηξα στον βυθό και δεν είδα το μέλλον... κυλίστηκα έπειτα στην άσφαλτο με τα βρώμικα καραβάνια και έζησα το παρόν... η επιβίωση του δυνατού γίνεται πράξη... Η ζούγκλα μετακόμισε στον τόπο μου... Και γω ο γραφικός δυστυχής γραφιάς... μοναχικός ερημίτης μιας άλλης ζωής χτυπώ το κεφάλι στον τοίχο να δω λίγο αίμα και γω να θρέψω τα χνώτα μου... να βάψω τις βρώμικες θάλασσες πολύχρωμους δρόμους διαφυγής! Σαν παραμύθι πανάκριβο κυλά η ζωή μας... εκεί ψηλά ο πρίγκηπας και οι αυλικοί του και κάτω εδώ οι υπήκοοι του να κοιτούμε το είδωλό μας στον θολό καθρέφτη του παρελθόντος μας... γιατί το μόνο που έχουμε παρακαταθήκη είναι το παρελθόν, την άλλη θάλασσα των ονείρων μας και κάτι δίσκους από την δεκαετία του εβδομήντα! Οι τοίχοι μας είναι το καταφύγιο, και το ποδόσφαιρο στην έγχρωμη τιβί μας το όπιο των λαών... Κοιμηθείτε σήμερα ελεύθερα... δεν έχει καν αέρα... Άπνοια και ασφυξία... και ένας αναστεναγμός ερωτικό όνειρο... Που ξέρεις μπορεί να μην ξυπνήσουμε ποτέ... Μην κλαις υπάρχει καφές για όλους στο ντουλάπι!

Ν'
Όλα παίζουν, και η βροχή και η καταιγίδα και το φιλί, και το χαλάζι και η καυτή άμμος περιμένει να θάψουμε τα φετινά καλοκαιρινά μας όνειρα! Βρεγμένοι μέχρι το μεδούλι, με την αλμύρα να ξεχειλίζει έξω από την ριτιδιασμένη μας σάρκα αεροβατούμε για τις ... καλλίτερες μέρες που θα έρθουν... Με το ψάρι να χύνεται από το λαίμαργο στόμα μας, και τα ελαιόλαδα βουτηγμένα στην παπάρα! Την επόμενη φορά θα γλείψω και την πρώτη του μήνα να μου βγει σε καλό όπως λένε τα ήθη και έθιμα του ψευτόκοσμου μας... Την επόμενη φορά, χορτάτος θα σεργιανίσω στις γκαλερί κάθε λογής διαστροφής, αναδύοντας μύρο από την πηγή της αθανασίας -δυό μάτια απλανή στο θαύμα της φύσης.- Θα βγω στο φως της καταχνιάς και μαζί με την ερχόμενη καταιγίδα θα χαμηλώσω το κεφάλι στο χώμα φτύνοντας τα πικρόχολα σας λόγια... διότι εγώ δεν είμαι μεν ο πρίγκηπας του παραμυθιού, είμαι δε το άλλο ημισφαίριο της γης μας... που περπατά σκυφτό, σκεπτόμενο και ολίγον τρελαμένο απ' τους θεσμούς μας... Όραμα και ελπίδα, προσμονή και στοχασμός το νέο μας κόνσεπτ λοιπόν, εκείνο που θα δείξει τον δρόμο για το επόμενο καλοκαίρι, όπου θα χαθούμε στις ανεξερεύνητες πηγές του μέλλοντός μας... Ως τότε καλή καρδιά και η ψυχή στα κάγκελα μέσα από τον ήχο της ανατολής και την μουσική της δύσης... Αν δω απόψε καταιγίδα θα χορέψω μέχρι τον ουρανό και πέρα... Και μην γελάτε χωρίς λόγο δεν είναι και πολύ υγιές...

Ξ "το διάλειμμα" 
Διαλέγω εσένα,
την άγκυρα ζητώ στο πείραμα!
ψευτιές και συμφορές τέλος!
Λευκές σάρκες και χρωματιστά τέλος!
ένα πρωινό στην συναγωγή,
εξετέθησαν οι καρεκλοκένταυροι,
άλλος αιώνας ο ερχόμενος,
στημένο χαμόγελο,
οι λεμονόκουπες δεν γελούν!
Φτάνει ο ουρανός στο τέρμα,
στο τέλμα του ο άνθρωπος επιζεί,
συντρίβεται...
συντρέχει κίνδυνος μέγας,
η ανθρωπότητα πάσχει,
και η ψυχή μου συθέμελα αιμορραγεί... 
Στο διάλειμμα μικρός έτρωγα κουλούρι...
στο πέρασμα προς την κόλαση
στο ξέφωτο προς την ανάσταση...
λόγια και έννοιες μοναχικές, ανούσιες συνουσίες,
καταστροφικές...
Απόψε όπως και χθες σε είδα...
πίσω από τα δέντρα,
τα νεκροφόρα, εκείνα με τα γυμνά κλαδιά τους...
κρεμόταν η ανάσα σου,
έσταζε η ψυχή σου δάκρυ,
δέντρο και συ σαν όλα τ' άλλα...
θλίψη και υστερία ταιριάζουν για επίλογο!
Χειροκροτείστε τον άνεμο,
νέος αιώνας αναδεικνύεται,
από στάχτη συντρίμμια και κόκαλα
διαλέγω μόνο εσένα...

Ο'
Έλαμψε δια της παρουσίας της! Η Θεά δυό μέτρα ύψος ξανθιά με γαλανά μάτια, ντυμένη στα λευκά με την ρομφαία της δίκαια και άδικα δεν έχει καμία σημασία, θερίζει ψυχές! πάντα στην αρχαία εποχή ήταν όλες ξανθές οι ποθητές! Πολλά σκαλάκια κόκκινα και μπλε, τύμβος γνωστός και ξεπλυμένος από αίμα η πορεία μας... Ξεσκονίζω την σκόνη την λευκή του ήλιου οπτασία, εσύ η πρώην, η νυν και η ερχόμενη μελωδία της ευτυχίας... παρουσιάζεται εμπρός μου και συνταράσσομαι! κραυγές από ηδονή ξεσπούν στην Αθήνα των δημίων μας... είναι η αποκαθήλωση των σωμάτων μας, το ξερίζωμα της ανάσας μας τόσο θέαμα αποκρουστικό που ούτε και οι σοφοί των τεχνών δεν θέλουν να το αναγνωρίσουν... έχουν ξεχαστεί πίσω από τους νεκρικούς τους καθρέφτες, ραγισμένες ψυχές, βουτηγμένες στο χρήμα και την απόλαυση της επόμενης μέρας! Προηγούνται της εποχής μας... τρέχουν με χιλιάδες μίλια στο άπειρο, κάτι σαν τις χελώνες που βιάζονται να πνιγούν στα άμοιρα νερά του Ιονίου! Τα βράδια κάτω από φοίνικες εξωτικούς, με λευκές και ροζ κορδελίτσες ανακατεύουν την χρυσόσκονη τους με το υπέροχο δηλητήριο της συμφοράς πνίγοντας αυτό τον τόπο τον μικρό τον μέγα... που λέει και ο ποιητής... Όλα είναι περιττά και απέριττα, λιτά και πολύπλοκα, κανείς δεν καταλαβαίνει κάτι, είμαστε πνιγμένοι όλοι μας στο απίθανο μέλλον μας που το είδαμε το ζήσαμε και τώρα το ξερνάμε αβίαστα! Απαράδεκτα πτηνά ο λαός μας κοιτά αόρατος τις ξανθές ψηλές παρουσίες και το μόνο που κάνει είναι να σχολιάζει τις δικές του μόνο δημοσιεύσεις... ακόμα και γω ο αλαφροϊσκιωτος μέθυσος οδοιπόρος συνυπάρχω με τους κόλακες και τα ξωτικά! Θέλω να με βασανίζουν γιατί αυτό είναι που μου αξίζει νομίζω! Τους εφιάλτες τους αφήνω για την εξουσία! Καλό καλοκαίρι δίχως αναστολές! Καλό βόλι στα πεδία των μαχών μιας ανεξερεύνητης πτυχής μας!

Π'
Και τώρα διασκεδάζουμε! Ανοίγουμε τα κρασιά της ατμόσφαιρας! Το ξίδι στο βραστό κολοκυθάκι ταιριάζει σαν το λαούτο του μελωδού που γρατζουνάει πριν απ' το τέλος! Η έξοδος είναι απλά μια φωτεινή επιγραφή σε μια σκοτεινή αίθουσα. Μέσα ευωδιάζει αρώματα και βασιλικός! Είναι ξαπλωμένη στην κόκκινη μοκέτα χειμώνα καλοκαίρι... προκαλεί παρακαλώντας το θύμα της με έναν θησαυρό σαρκώδη από αρχαιοτάτων χρόνων! Μαύρο μαλλί όχι της εξουσίας... λεπτεπίλεπτα άκρα μέτρια κατατομή! Είναι πολλές μορφές, όπως και γω. Είναι ποίηση και μουσική! Ένα ατέλειωτο ποτάμι χυμών και αστείρευτης φαντασίας! Αισθάνεται βασίλισσα και το δείχνει, χωρίς τον λαό της είναι απλά ένα γράμμα, ένας τοίχος διπλός μονωτικός από ήχους και ηδονές... Είναι το τρέϊλερ του προσεχώς... Στο φουαγιέ ο δήμιος με περιμένει με ανοικτές αγκάλες... με κοιτά, γελά και με τεμαχίζει... με κάνει ήρωα, μύθο στα θρησκευτικά, ήπειρο στην γεωγραφία... Γυμνός, απροστάτευτος, και τεμαχισμένος σε χίλιες σκέψεις ξεφεύγω της προσοχής του, τρυπώνω σαν μικρόβιο στο γυμνό κορμί της... γίνομαι η αρρώστια της, ο εφιάλτης της, η ερχόμενη γιατριά της... γίνομαι ένα με την μοκέτα θα με πατήσουν χιλιάδες ζόμπι το ξέρω... θα με κλοτσήσουν, θα με φτύσουν, θα με φονεύσουν δια παντός θα με εξαφανίσουν. Αυτό το κρασί όταν το πίνεις γλυκιά μου σε πειράζει, σου βγάζει τον έναν και μοναδικό σου εαυτό, τον καλλίτερο σου, τον αγαπημένο σου, αυτόν που θάθελες να είχες πάντα! Το έχω ζήσει νέος και το ξέρω! Μάρτυς μου ο διάβολος και οι γυναίκες της ζωής μου... Κάθε στιγμή και διασκέδαση, κάθε μου κύτταρο και ο εαυτός μου ένα!Στην στροφή της Κατεχάκη παραμόνευε ο θάνατος... τον είδα, μαζί τα ήπιαμε έφυγε! Την άλλη μέρα το μεσημέρι σε είχα ξεχάσει! Πόσο με βασανίζει αυτός ο ήλιος σου!

Ρ'
Πριν το τέλος... θα συννεφιάσει, θα βρέξει, θα ξεπλυθεί ο δρόμος... εκεί που είδαμε τις μαργαρίτες ντε... και τα άμφια του δεσπότη να μας καθορίζουν τις στιγμές μας... Ο θεός είναι αλλού... ξεχνάει και αυτός ακόμα... βασιλεύει σαν εκείνες και εκείνους που μη γνωρίζοντας τι θα πει εξουσία πάνω σε σάρκα, βασανίζει κάθε έμψυχο DNA. Στην Γκόα κάποια εποχή όταν έβρεχε πολύ μπαίναμε κάτω από καλαμιές σκληρά δεμένες μεταξύ τους... αφήναμε το νερό να στάζει στα ευαίσθητα σημεία μας... έτσι που να μας ανατριχιάζει και να μας διεγείρει τις αισθήσεις... οι επόμενες σκηνές ήταν μόνο στο σινεμά... εδώ γλιστράς στην γλίτσα μυρίζοντας πατσά και γιουβαρλάκια, τρεκλίζοντας σαν μαστουρωμένη παπαρούνα που ψόφησε πίνοντας όπιο και άσπρη! Στο νησί να πας ... μου είπε ένας φίλος χθες, εκεί θα επιλέξεις ότι σου κάνει κέφι... θα το δεις και θα το πάρεις, θα το σεργιανίσεις μια νυχτιά στα ματωμένα στρώματα του Αιγαίου και την άλλη μέρα θα το πετάξεις στον όμορφο Καιάδα! Θα μείνεις να κοιτάς το ξημέρωμα την ανατολή νοσταλγώντας την βροχή που έσταζε στα ματόκλαδα σου, και την ηδονή που ποτέ δεν είχες γνωρίσει μέχρι τότε! Και εσύ όντως μικρός και ευαίσθητος τραγουδιστής του πόνου, θα βουτήξεις στα γάργαρα νερά της αιώνιας μοναξιάς... και οι ποιητές θα γράφουνε για σένα, οι μουσικοί θα σε τραγουδήσουν ασύστολα... θα σε σεργιανίσουν στους των αιώνων. Όλα κατόπιν εορτής που λένε και παλιοί στα άγονα χωριά μας... Πριν το τέλος θα δεις τους ουρανούς να στάζουν μέλι από το καλό... και θύελλα θα σκορπίσουν οι δώδεκα θεοί αδικημένοι και αυτοί όπως εγώ, εσύ... ο άλλος ... ο μικρός μας πολύπλοκος ψυχικός μας κόσμος.... Θεριεύουν τα βουνά και οι θάλασσες ισοπεδώνονται, θρύψαλα και σκουπίδια το νέκταρ της ζωής μας... και πίσω από όλα αυτά ένα ζευγάρι μάτια! Δεν υπάρχει, δεν κοιτά... δεν διορθώνεται καρδία μου... Δεν είναι από τούτον τον πλανήτη... ούτε και γω... θα βρέξει θειάφι και φιλιά πυρακτωμένα κάποτε!

Σ'
Ο καιρός μας είναι αυτός της βόρειας Ευρώπης, αυτός που αρμόζει σε κακόκεφους πολίτες, με κατεβασμένο κεφάλι...φοβισμένοι από την μαυρίλα της ψυχής τους και όχι μόνο... Λάσπη και υπομονή, βούρκος και ελπίδα κίβδηλη αυτές οι μέρες στην μάνα πατρίδα... όλα μαι τεράστια υπόσχεση ανατροπής... κάτι σαν εφιάλτης κάθε νυχτιάς... Ο ευθύς δρόμος παραμένει νεκρός, απομεινάρι δόξας του παρελθόντος, οι μουσικοί πεθαίνουν πρόωρα ως συνήθως, και οι άλλοι με τα φιμέ τους τζάμια κρύβονται στο σκοτάδι του αφρώδη οίνου τους... Θα τους ξεβγάλει η ιστορία... στο τέλος θα τους σκορπίσει στα πεδία των μαχών... όμως κάποιοι θα επιπλεύσουν σαν φελλοί από τα οινοπνευματώδη τους νυχτερινά μονοπάτια της διαστροφής! Περπατώ στον βρεγμένο δρόμος μόνος και έρημος στην μοναχική Αθήνα της συμφοράς! κάθε μας βήμα και ένα δάκρυ να στάζει νωχελικά στο βρωμερό οδόστρωμα... είναι κάτι σαν τον δυστυχή κοιμισμένο που βλέπει κάθε μέρα το ίδιο εφιαλτικό όνειρο... πετάγεται ιδρωμένος από το κρεβάτι του και βουτά από το μπαλκόνι με θέα την ανατολή πίσω από τις ανεμώνες στην γλάστρα στην απέναντι θλιβερή πολυκατοικία... Για μένα αυτό που με κάνει να ονειρεύομαι ακόμα είναι... αυτή η υπέροχη κουρτίνα που κινείται στο θρόϊσμα του ανέμου σαν αερικό της νύχτας σε ένα χορό λυτρωτικό χωρίς σκληρούς ήχους και γυμνά παρατράγουδα... λικνίζεται σαν γυναίκα μυστηριακή της βαθιάς ανατολής... τραβώντας με μέσα στην καυτή αγκαλιά της...κινείται και πάλλεται στον ρυθμό του ήσυχου αέρα πριν την καταιγίδα και την καταστροφή... είναι η ώρα της περισυλλογής πριν απ' την πτώση, ή την ανάσταση της ψυχής μας... αυτό που υπάρχει ανεξερεύνητο μέσα μας... και θέλει να βγει να κυριαρχήσει... Η αγάπη υπεράνω όλων... ακόμα και στον βρεγμένο, βρώμικο δρόμο της γειτονιάς μας... θέλει... αλλά μπορεί;

Τ'
Οι αναμνήσεις ενός καλοκαιριού συνήθως είναι ευχάριστες... πολλοί γράφουν στο ημερολόγιό τους τις ερωτικές τους περιπέτειες... τις πρώτες τους επαφές να θυμούνται μετά τα 60 πότε και πως το πρώτο-έκαναν στο αγαπημένο τους νησί! Και όμως είναι η πικρή αλήθεια, αλλά συνάμα χαρούμενη! Χιλιάδες κορασίδων καταφθάνουν στην Πάρο άλλοτε με σχολικά γκρουπ, άλλοτε δυό-δυό με έναν μοναδικό σκοπό! Την ερωτική τους ανάσταση! Και πάντα το πετυχαίνουν, πιστέψτε με έχω προσωπική αντίληψη κάπως παλαιότερα από την άλλη πλευρά... Όχι δεν ξεχειμώνιασα ποτέ σε έναν τέτοιο ευλογημένο τόπο, αν και ήταν και είναι ακόμα όνειρο ζωής... Αυτό που έχουμε δει όλοι στο σινεμά ντε... Να λυσσομανά έξω ο αέρας, το κύμα να γλείφει τα αλμυρά τζάμια της ερημικής μου μονοκατοικίας, σιωπή και βρεγμένη άμμο... τα πουλιά να ταξιδεύουν προς τον νοτιά... και γω πίσω από τα τζάμια τα ψηλά κλειστά παραθύρια... να ταξιδεύω μαζί τους με μια μουσική που παίζει στο πανάκριβό μου πικαπ... Και η σάρκα; ε και αυτή... εκεί γύρω να περπατά στις μύτες των λευκών γεμάτων φακίδες ποδιών της... τυλιγμένη με τις αναμνήσεις της προηγούμενης νύχτας... η βροχή στο τζάμι, τα γλαρόνια, οι κεραυνοί στο βάθος της θάλασσας, δυό τρεις φουκαράδες ψαράδες να καταριούνται την μοίρα τους... Να μυρίζει ψητό καμένο... στο μπάρμπεκιου, και ο καπνός να με ζαλίζει καλλίτερα και από την μαριχουάνα... του ράστα φίλου μου που με κέρασε μια νυχτιά χωρίς πανσέληνο! Ο ήχος της σιωπής κάποιες φορές με σαγηνεύει στην βρόμικη Πατησίων αρχές ενός βρεγμένου Σεπτέμβρη... λίγο πριν ξημερώσει ακόμα μια μέρα σαν τις άλλες... Δεν θα πάρω το πλοίο, ποτέ δεν το πήρα έτσι όπως το ήθελα εγώ... Θα το δω στο όνειρο μαζί σου... όλα όσα χρειάζομαι και θα τα κάνω τραγούδι λυπητερό να το ακούνε στην άλλη ζωή μου τα πουλιά... μετά θα ξανακοιμηθώ...

Y'
Αισθήσεις αναδυόμενες από αναμνήσεις κυριαρχούν στο γκρι μωσαϊκό ενός τεράστιου οικοδομήματος, κάπου πίσω από την Πατησίων των λυγμών και των παραισθήσεων ευδαιμονίας και απέραντου οινοπνευματικής διέγερσης... Ο ρυθμός αργός, σχεδόν νεκρικός και τα βήματα στο τεράστιο σπίτι ανάλογα με την ψυχική διάθεση δημιουργούν άλλοτε εικόνες πνευματικής ανάτασης, άλλοτε έναν ορυμαγδό από πτωτικές παρενέργειες που ίσως κάποτε να οδηγήσουν κάποιον στην αυτοχειρία εάν δεν ήταν δυνατόν να αντιμετωπίσει τους κρυφούς εφιάλτες του και τις ανεκπλήρωτες σκηνές της επόμενης ζωής του! Γιατί σε αυτή την ζωή δεν πρόλαβε τίποτα... έψησε αυγά τηγανιτά, έβαλε στο πικαπ ένα κομμάτι του σπάνιου Einaudi, και βυθίστηκε στο οβάλ πολυτελέστατο μπάνιο του... μουλιάζοντας με τις ώρες... να χαθεί στα άγνωστα μονοπάτια της άλλης ζωής... Ο χρόνος όταν εσύ θέλεις τον σταματάς, επιβάλλεται η σιωπή, ανάβουν οι άχρονες αισθήσεις... οραματίζεσαι αυτά που δεν θα έρθουν σαν ένα κρεσέντο από ένα ρεσιτάλ μουσικής και στο τέλος το κοινό ξεσπά σε χειροκροτήματα... Κάποιες φορές ο ήχος του πιάνου, απλός καταλυτικός και συγχρόνως εσωτερικά, συνταρακτικά σπινθηροβόλος σε εκτοξεύει πέρα από το δίμετρο μπαλκόνι σου... πέρα από τον βρόμικο δρόμο της γειτονιάς σου, πέρα από την δυστυχισμένη πατρίδα σου που ξεψυχά... σε μέρος απρόσιτο, σε τόπο νοερό και συνάμα υπαρκτό με ανύπαρκτες προοπτικές, σε κοιμίζει μαζί με την ονειρεμένη σου σάρκα που αναπνέει στο ρυθμό σου, γίνεσαι ένα με την παραίσθηση και όλα εκπληρώνονται μονομιάς...και τότε σε εξοστρακίζει βασιλιά στο δικό σου βασίλειο... έχοντας για προστάτη στους αιώνες ένα υπέροχο λευκό άλογο... εκείνο που θα σε σεργιανίσει στα Ιλίσια πεδία... όταν έρθει η άχαρη ώρα του αποχωρισμού... Και οι κουρτίνες θα πάλλονται στον ρυθμό του αιώνιου έρωτά σου, εκείνου που σε απαρνήθηκε που σε εκδικήθηκε γιατί δεν είδε ποτέ την άλλη σου πλευρά...Ένας απαλός ήχος από τα γλυκά πλήκτρα ενός πιάνου... και στο τέλος το απόλυτο χειροκρότημα, αυτό που αναδύεται απ' την ψυχή σου... να σκορπίζει ροδοπέταλα και γαρδένιες στο άπειρο!

Φ'
Απόψε θέλω να μοιραστώ μαζί σας... μια καθημερινή μου μέρα... Το έχω ανάγκη σαν εξιλέωση από άλλες εποχές... που δεν μιλούσα! Ξύπνησα μεσημεράκι, κατέβηκα στην Κηφισιά για γλυκό και καφέ... ευλογημένη περιοχή... χαρούμενες φατσούλες έχουν ξεχυθεί στα μαγαζιά ψωνίζοντας κάθε τι χρήσιμο και άχρηστο βρίσκουν εμπρός τους... εγώ είμαι λίγο θλιμμένος... Το αγαπημένο μου μαγαζί γνωστής πολυεθνικής (δεν λέω το όνομα να μην το διαφημίσω αφού δεν με πληρώνει) έχει φύγει από καιρό από τον τόπο μου... Αλλά κατά βάθος δεν πληγώνομαι πολύ! Αύριο το πολύ μεθαύριο θα πάρω το αεροπλάνο μου να πεταχτώ μέχρι το Παρίσι να ψωνίσω για τις αγαπημένες μου... σχέσεις... Πίνοντας λοιπόν τον καφέ μου, θυμήθηκα ότι έχω ραντεβού με τον αγαπημένο μου φίλο που μόλις ήρθε από τις Κάννες και κάτι όμορφο μου έχει φέρει... ρουφάω στα γρήγορα τον καφέ πίνω μονορούφι και ένα δυνατό κοκτέϊλ και κατηφορίζω προς το Κολωνάκι... Εκεί τι να πω.... χαιρετούρες συνεχόμενες με φίλους, φίλες από παλιά από τώρα, ακόμα και άγνωστοι με χαιρετούσαν... προφανώς με ήξεραν απ'π τις εφημερίδες και τα περιοδικά... τόσα χρόνια στο λάϊφστάϊλ... και στα κοινωνικά δρώμενα, αναμενόμενο, όμορφο και άκρως σαγηνευτικό... Περπάτησα λοιπόν στις αγαπημένες μου γκαλερί, είδα τις νέες τάσεις στην τέχνη, θαύμασα αγαπημένους φίλους καλλιτέχνες στις εκθέσεις τους... έκανα τα ψώνια μου, αλλά πείνασα ο καημένος και κατέληξα σε γνωστό στέκι της περιοχής μαζί με τον κολλητό μου... Φάγαμε ήπιαμε γελάσαμε μέχρι δακρύων... Το κρασί έρεε άφθονο, σπάνιο, λευκό κρυστάλλινο από ένα ξένο κράτος μεν αλλά έσβηνε στα σωθικά μου δε! Σουρουπώνει... Θέλω να δω την δύση του αγαπημένου μου ήλιου...Αναβαίνω στον Λυκαβηττό... όχι στο βουνό βέβαια... στο γνωστό μου στέκι με την υπέροχη θέα μέχρι τον ήλιο να πέφτει μουρτζούφλης πίσω από τα έρημα βουνά από δένδρα της Αττικής.... Τα έκαψαν όλα... Αλλά με τους αιώνες θα ξαναβγούν... άλλωστε μεταξύ μας εκεί που ζω δεν τα έχουν πειράξει ακόμα... οπότε όλα μια χαρά.... Αργότερα ήρθε και ο φίλος από το Μόντε Κάρλο... με άπειρα δώρα, για μένα και τους γνωστούς μας... να ξέρατε πόσο μας αρέσει να χαρίζουμε δώρα σε γνωστούς και αγνώστους ενίοτε... Η νύχτα έπεσε... τα παράθυρα κλείσαν... που λέει και το τραγούδι... Μα για μένα τώρα ξεκινά η ζωή... Κατέβηκα στα γρήγορα στο Πασαλιμάνι να φάω ένα ψαράκι γιατί μετά ήμουν καλεσμένος στον Αντώνη... τον γνωστό τραγουδιστή και φίλο από τα παλιά... έχει πρεμιέρα σήμερα και πρέπει να είμαι εκεί... Τότε ήταν που έπρεπε να με συνοδεύσει μια θεά δίπλα μου... έκανα τα σχετικά τηλέφωνα και το τακτοποίησα άμεσα... Το τι έγινε στο κέντρο δεν θα σας πω... θέλω δέκα σελίδες και κάτι... ήταν όμως μια βραδιά αξέχαστη για όλους... Γύρισα κατά τις τέσσερις σπίτι. Ευτυχώς πού έχω οδηγό αλλιώς θα ήμουν στο αυτόφωρο για το άτιμο το οινόπνευμα που έρεε στις μοβ φλέβες μου... Λέω να κοιμηθώ τώρα... Αύριο πετάω για Σαντορίνη είμαι νονός σε βαφτίσια γνωστής ηθοποιού, δηλαδή του γιου της... Θάνε όλοι εκεί... ακόμα και ο πρόεδρος...τι τιμή θεέ μου! Ξημερώνει και ο ήλιος θα βγει από την άλλη πλευρά... είμαι στην ταράτσα του σπιτιού μου αγναντεύοντας την ανατολή... πόσο ευλογημένος είναι αυτός ο τόπος σκέφτομαι και πόσο ευτυχισμένος νιώθω εδώ που ζω... για πάντα εδώ...

Χ'
Είμαι τελείως απογοητευμένος!Δεν γεννήθηκα όμορφος! Ούτε καν γυναίκα, έστω και άσχημη... Κάτι καλλίτερο θα είχα καταφέρει στην ζωή μου! Πενηνταπέντε χρόνια πέρασαν... καλώς ή κακώς πέρασαν! Τώρα αρχίζω να βλέπω την ζωή μου με άλλο μάτι! καταλαβαίνω ότι γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια μέτρια κατάσταση, με μέτρια πορεία και ότι και να κάνω δεν θα αλλάξω τίποτα! Δεν γίνεται εκ της φύσεως... Όλα τα άλλα είναι απλά σινεμά! Ένα υπέροχο φιλμ που το έχουμε δει πολλές φορές και το έχουμε σαν όνειρο παντοτινό.Άλλοτε καλοκαιρινής νυχτός και άλλοτε χειμερινής! Αναγκάζομαι λοιπόν εκ των πραγμάτων να λέω πως για μένα αυτό που έχει σημασία είναι να ζω την στιγμή! Ναι αυτό έμεινε μόνο! Να ζω την στιγμή... κουτσά - στραβά την ζω, την βλαστημάω πολλές φορές, την φτύνω και άλλοτε την απολαμβάνω! Και μετά πάλι μια από τα ίδια! Η απογοήτευση όλου του παρελθόντος συσσωρεύτηκε στο παρόν! Στα άσπρα γένια... στα κόκαλα που κάποιες φορές πονούν... στις αλλεργίες, στις παραξενιές της καθημερινότητας μου! Είμαι τελείως απογοητευμένος γιατί πλέον το κατάλαβα χειροπιαστά! Έφαγα όλα τα σκατά στα μούτρα και έμεινε η βρώμα... έγινε ένα με το πετσί μου, και μέχρι το τέλος θα βρωμά απωθώντας τα έντομα και τους ανθρώπους... Ακόμα και αυτή η υπερβολή που είναι για άλλους, για μένα είναι καθεστώς... δεν ελπίζω, δεν πιστεύω σε τίποτα, δεν νοιάζομαι για τίποτα... αφού το έχω καταλάβει πλέον το νόημα της ύπαρξης! Το όλο θέμα είναι που και πως θα γεννηθείς... Όλα τα άλλα είναι απλά επεισόδια ενός ατέλειωτου σήριαλ... έχει τις δυναμικές σκηνές του, τις ερωτικές εξάρσεις του, τις οικογενειακές, τις κοινωνικές καταστάσεις που όλοι παρακολουθούμε καθημερινά στην τιβι...Και ένα πρωί, ή προς το μεσημέρι με τον ήλιο έξω να καίει, χάνεσαι! Για πάντα, όχι για πάντα; Κανείς δεν ξέρει... αλλά χάνεσαι... απλά ή περίπλοκα, στην εθνική τρακάροντας, ή στην θάλασσα πνιγμένος βλάκας... και εδώ είναι η πιο σημαντική στιγμή της ζωντανής ζωής σου! Το φλας μπακ! Τα δευτερόλεπτα πριν φύγεις τι βλέπεις, τι γεύση σου αφήνει αυτό που βλέπεις... κάτι σαν την κορύφωση στον έρωτα! Λίγα δευτερόλεπτα μπορεί να σου αφήσουν ένα χαμόγελο φεύγοντας, ή μια πικρή γεύση και μια άσχημη γκριμάτσα του προσώπου σου να αποτυπωθεί με το σβήσιμο της καρδιάς σου... Βέβαια δεν έχει και πολύ σημασία για κάποιους καθημερινούς σαν και εμάς όλα αυτά ... γιατί απλά σαν φύγεις, έφυγες... Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι τι θα πουν εκείνη την στιγμή οι ζωντανοί γύρω σου... Πάντως και έτσι και αλλιώς όλα είναι σχετικά! Δεν παύει όμως για μένα να είναι και ρεαλιστικά... δηλαδή ναι είμαι τελείως απογοητευμένος... με τους άλλους, όχι με τον εαυτό μου... και ας γερνάω!

Ψ'
Δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο! Όταν λες κάτι που πληγώνει, που κρύβει μια πικρή αλήθεια όλοι εξαφανίζονται... Εργάζονται πολύ δεν έχουν χρόνο, το μόνο που αξίζει τότε είναι η στεγνή επιβίωση! Όμως και εγώ δεν είμαι αθώος... Έχω και γω τα μυστικά μου μονοπάτια αθώα, ειρηνικά χωρίς να ενοχλούν τον διπλανό μου... καθώς έχω δει και ζήσει τόσα που μόνο όσοι με γνωρίζουν σε βάθος θα με καταλάβουν... γιατί έτσι είναι η ζωή! Πολύπλοκη, στιγμές μαζεμένες που περπατούν στο ακροβατικό σχοινί και από κάτω ο αβυσσαλέος γκρεμός... Ούτε είμαι κάτι το ασυνήθιστο.Ένας απλός πολύ καθημερινός ανθρωπάκος... με όλα τα στραβά και ανάποδα που κουβαλά, μα και με όλα αυτά που αξίζει... να υπάρχω στον πλανήτη, καλά και όμορφα, ευτυχισμένα και φαντασμαγορικά... πίνω γλυκό καφέ... και ονειρεύομαι μια πλούσια και ανέμελη ζωή που ξέρω πως δεν θα έχω ποτέ... Αλλά είπαμε αν δεν κάνεις όνειρα η ζωή δεν έχει κανένα νόημα... Εντάξει μπορεί να είμαι κάπως απογοητευμένος από την κακία και τον φθόνο του κόσμου... αλλά παράλληλα είμαι ήσυχος πλέον για όλα... Γιατί τα έχω ζήσει όλα... σχεδόν... Μα σκέφτομαι τώρα πόσο πεζά γράφω... σήμερα... σαν μια απολογία ενός φτωχού μελλοθάνατου. Σωστά όλα έγιναν η πλήρης ισοπέδωση των ψυχών και σωμάτων μας... Σήμερα έχει μια μελαγχολική συννεφιά η ατμόσφαιρα! Μπαινοβγαίνει ο ήλιος και δημιουργεί ανάμικτα συναισθήματα... Φεύγοντας αργά αργά το καλοκαίρι μού αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση στην ψυχή μου... Κολλάει ο χρόνος σε στιγμές που μόνοι μας δημιουργούμε... και το μόνο που εγώ θέλω είναι να με αγαπούν... να πιστεύουν σε μένα και να με σκέφτονται... Λοιπόν ξεκινώντας από την λευκή άμμο που βρίσκομαι να κυλιέμαι, αισθάνομαι ένα ποτάμι ευδαιμονίας να με πλημμυρίζει... χιλιάδες αρώματα αισθησιακά με ζαλίζουν ευτυχισμένα και με ταξιδεύουν στο χθες! Το τώρα υπάρχει και κινείται σαν μια αδέσποτη σφαίρα που έχασε τον προορισμό της και γυρίζει αδέσποτη μέχρι να βρει τον επόμενο στόχο...Και το αύριο ... ε αυτό είναι το χθες και το τώρα μαζί... όλα δηλαδή ένας ατέλειωτος κύκλος... και γω γυρίζω γυρίζω γυρίζω... Δεν είναι κάτι το άγνωστο, ούτε κάτι το ασυνήθιστο... είναι ο χορός των ψυχών μας στο άπειρο... ή ένα απλό μυστήριο, διαχρονικό... να έχουν κάτι να γράφουν και οι ποιητές...

Ω'
Σουρουπώνει... ξανά και ξανά... και ο πλανήτης Γη θα γυρίζει ακόμα για πολύ καιρό... μαζί και εμείς... αυτοί και οι άλλοι! Ο Έλτον Τζον ήταν τυχερός... χιλιάδες είναι... Χιλιάδες άλλοι δεν είναι... δεν θάνε ποτέ... Έτσι όπως γυρίζει η Γη μαζί της γυρίζει και το... χρήμα... εμείς που ακολουθούμε κοιτώντας μόνο όλα αυτά γύρω μας... βουτάμε χωρίς μάσκα στον βυθό της θάλασσας και όταν πιάσουμε πάτο... αρχίζει η ασφυξία και τότε είναι που θέλουμε να βγούμε στην επιφάνεια... Αγάπες, έρωτες και πόθοι είναι έννοιες χωρίς ρεαλιστική ουσία.. είναι έννοιες που υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν σαν δεδομένα στο DNA μας... και πότε θα συζούν μαζί μας, πότε θα αιωρούνται στον αέρα σαν μύγες που δεν θέλουν να βουτήξουν στο γάλα! Όταν ήμουν νέος είχα την ζωή μου χεσμένη! Μεγαλώνοντας δεν έμαθα τίποτα, δεν κατάλαβα τίποτα... έμεινα ένα αθώο παιδί και ανακάλυψα πως δεν ήμουν από την Γη σας... αλλά από κακή μου τύχη ζω εδώ... μαζί σας... και πρέπει ακόμα να συν-υπάρξω μαζί με όλα αυτά γύρω μου.. Έτσι λοιπόν τώρα που ξανασουρούπωσε με αρκετή υγρασία και άπνοια... όλα κυλούν... απλά κυλούν και όλα χαρίζουν τα πάντα σε όλους... και γω μια σκιά του σύμπαντος απολαμβάνω τον πλανήτη που έτυχε να βρεθώ! Καλό μας Σαββατοκύριακο και ραντεβού σε άλλους γαλαξίες!


© 2014- 2016 Γιώργος Κρουστάλης



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου