"ο μυστηριώδης χ" © 2012 γ.κ.
πρόλογος.
Στο καυτό έτος 3001 στην αγαπημένη μου κοσμόπολη συναντώ ξανά μια αιθέρια ύπαρξη... μία ανάμνηση από κάποιο καλοκαίρι του παρελθόντος μου.... Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, μια πικρή απογοήτευση για τα γεγονότα τού τότε, τού τώρα και του μετά.... Ένας θάνατος αγαπημένου , ένας νέος πικρός έρωτας απροσδόκητος, και μία ολοκλήρωση μιας εποχής μέσα από μια εσωτερική έρευνα του μυαλού και της σάρκας. Όλα είναι υπό τον έλεγχο του πλανητικού μου ηγέτη, του δικού μου εαυτού που σαν δημιουργός και πλάστης κατασκευάζει ιστορίες και γεγονότα υπαρκτά και ανύπαρκτα εδώ και πουθενά... μέσα και έξω από το κατεστημένο σύστημα της Γης. Όλα είναι ρευστά αληθινά και παραμύθι και όλα ρέουν αργά σαν την λάβα του ηφαιστείου που έχει ενεργοποιηθεί και πάλι και είναι έτοιμο να μας καταπιεί και να μας λυτρώσει δια παντός.... εξέλιξη!
Α'
Ήθελα πολύ να την τυλίξω στην αγκαλιά μου να την σφίξω μην φύγει ... μέσα στο πλήθος και εκείνο να ουρλιάζει βλέποντας την σκηνή... κάποιοι να ξεσπούν σε χειροκροτήματα νομίζοντας πως είναι χάπενινγκ στο όλο νυχτερινό χλιδάτο σόου ....
Κάποιες κυρίες βαμπίρ να βάζουν το χέρι στο στόμα τους λέγοντας ψιθυριστά ... μα τι πάει να κάνει ο τρελός.... και τα φλας να αστράφτουν, να με τυφλώνουν,να με ζαλίζουν να θέλουν να με καταπιούν,να με εξαφανίσουν να μην υπάρχω, ο μη υπάρχων ούτως ή άλλως!.
Ήθελα πολύ να την κάνω να γελάει ασταμάτητα ψιθυρίζοντας στο αυτί της λόγια καυτά ερωτικά, καταστάσεις που σε λίγο θα ζούσαμε πριβέ... που θα έπαιζε η μουσική την αγαπημένη μας μελωδία του a...e... που αργότερα την είχε αρνηθεί εγωιστικά και που όλα όσα είχαν γίνει το καλοκαίρι στο μυαλό μου τώρα λίγο πιο πέρα από εκεί θα τα ζούσαμε πραγματικά και συναρπαστικά σαν άλλη μία ταινία αγάπης και μίσους του Χόλιγουντ... βραβευμένη με δέκα όσκαρ καλύτερης ταινίας...εφέ,μουσικής,των δύο πρωταγωνιστών,κουστούμια,σκηνικά και, και, και...
Κυμάτιζε το βήμα της στο κόκκινο της φωτιάς...και τα μάρμαρα και οι καθρέφτες αντανακλούσαν το μεγαλείο, το μέσα της και την φαντασμαγορική εξωτερική ομορφιά της καθώς ο ήλιος τότε έπεφτε πίσω απ' τα ψηλά κτήρια και ένα ψυχρό αεράκι τρυπούσε τα ζεστά και ιδρωμένα κορμιά , παραδομένα σε χυμούς μιας καθημερινής πραγματικότητας.Τα πατσουλί αρώματα έσπαζαν την ψυχρή μονοτονία της βραδιάς μας...και τα ψηλοτάκουνα έτριζαν στο παρκέ μιας χαμένης για πάντα γενιάς...Οι πολυέλαιοι μιας άλλης εποχής έλουζαν το πλήθος και τα μαλλιά της... και ο ήχος της, ναζιάρικος και πότε-πότε επιβλητικός! Γιατί το Φθινόπωρο δεν θέλει ακόμα να μας χαρίσει μέρες και νύχτες με βρεγμένους δρόμους, με την πόλη μου ψυχρή και έρημη και εμένα πίσω από τα βρεγμένα παράθυρα να σκέφτομαι τι δεν έζησα και τι δεν έκανα που ήθελα να κάνω τώρα και πάντα ... και αύριο και χθες... πόσος χαμένος χρόνος.... !!! Είναι υπέροχο να βλέπεις την βροχή να πέφτει στα κλειστά παράθυρα χωρίς τον ήχο της, γιατί μέσα εσύ παράγεις τους δικού σου μουσικούς ήχους κάνοντας υπέροχη τέχνη .... δημιουργία !
Και να που τα όνειρα είναι για τους λίγους , εκείνα τα όνειρα που ήθελα από παιδί να είχα ζήσει και να ήμουν πλέον ένας από τους αθάνατους Θεούς και δαίμονες και ο μυστικός μου κώδικας να ήταν ένας ουρανός γεμάτος με διαμάντια και ρουμπίνια μιας άλλης εποχής ξεπερασμένης πλέον δια παντός. Ναι για λίγους και εκλεκτούς , αυτούς που διάλεξε η μοίρα να γεννήσει και τους προσέφερε τα πάντα στην ζωή τους για εξιλέωση ! Αιώνιο το κακό θα πεις... και μη αναστρέψιμο.... διαστροφή !
Ένα μικρό άγγιγμα όμως στο πέρασμά σου , μια κλεφτή ματιά στο βάδισμά σου, ήταν αρκετά τα σημεία να συγκλίνουν και να χαράξουν νέες διαδρομές στον χρόνο , νέες αναμονές και εμμονές και λυτρωτικές ερωτικές ελπίδες !.
Secret love και αισθήσεις μυστήριο και περιπέτεια που υπήρχαν στα κύτταρα μας και που θα υπάρχουν παντού και πάντα σαν λυγμός ευτυχίας σαν καμπάνες του εσπερινού στα μεγάλα νησιά της ελπίδας μου και στους τόπους τους βρεγμένους με την ευλογημένη βροχή του χειμώνα. Και δεν θα πω τίποτα άλλο γιατί ξέρω ότι τίποτα δεν είναι ρεαλιστικό και τίποτα δεν θα συμβεί βλέποντας τους ραγισμένους καθρέφτες μας... και συλλαμβάνοντας τον ήχο από το πέταγμα μιας μέλισσας έξω από το σκονισμένο παράθυρο της ψυχής μου !. Και όταν τα φώτα σβήνουν για όλους έρχεται το πυκνό και βασανιστικό σκοτάδι να σκεπάσει στιγμές αλλιώτικες, και να δείξει με την απεραντοσύνη του πόσο θριαμβευτής είναι στα χαμένα όνειρα των θνητών ... και να επικρατήσει σαν μια βαριά ταφόπλακα που με πλακώνει αιώνια τώρα .. Αυτό το σκοτάδι καταλύτης των πάντων... Σιωπή!...
Β'
Ο μυστηριώδης μίστερ χ είναι το δημιούργημα μιας φανταστικής μέρας μέσα από τεράστια τετράτροχα θηρία γεμάτα πολίτες ρακένδυτους,βρωμερούς και εξαθλιωμένους να σε κοιτούν άβουλα σχεδόν σαν ζόμπι ...να σε μυρίζουν διακριτικά και να σου ρίχνουν κατάρες στα κρυφά .... Όταν οι πύλες του παραδείσου άνοιξαν τότε εισχώρησαν όλα τα τέρατα και οι λαοί, όλα τα είδη των θνητών και ο μυστηριώδης μίστερ χ ένα μικρό κοχύλι μες στην άμμο με τα εκατομμύρια κόκκους να θέλουν να σε σκεπάσουν , να σε στεγνώσουν ...
Αυτός είναι ο εφιάλτης ο καθημερινός μου... Το σκέπασμα του ουρανού στην αδύνατη καρδία μου .. που είναι πολύ εύθραυστη και λυπησιάρικη ... Το σκοτάδι όταν χτυπά απρόσμενα κάποιο αγαπημένο σου ον ...συνταράσσεται το σύμπαν και αναθεωρώ καταστάσεις και γεγονότα... ξεχνώ και συγχωρώ τα πάντα και τους πάντες.... Επαναπροσδιορίζομαι !. Ταξιδεύοντας λοιπόν πίσω στο χρόνο .... το αλησμόνητο εκείνο καλοκαίρι του 2000 τόσο ... δημιουργούσα με το υπέροχο μυαλό μου απέραντες εκδρομές σε μέρη που δεν είχα πατήσει ποτέ, ρομαντικούς παραδείσους , μυστικούς κήπους και δωμάτια χαμένα από τον κακό κόσμο.... να τρέχω από σουίτα σε σουίτα τις νύχτες και τα γλυκά της χαμόγελα να γίνονταν ήχοι ηδονικοί .... και ολοκληρωμένες ερωτικές επαφές.. και οι χυμοί της να ρέουν άφθονοι και οι καρποί της να κοιτούν την πανσέληνο ... και ο χρόνος να παγώνει.. να σείεται,να ξανά-δημιουργείται φως !... Αναγέννηση !
Έτσι με άφησαν στο σκοτάδι οι σκέψεις μου ... γυμνό άγγελο να ονειρεύομαι τις δικές σου ροπές στο καταχείμωνο, καθώς και εσύ άγγελος με υπέροχο κορμί διαβολικό και τα φτερά σου σώα ... κυβερνάς ακόμα τους θνητούς... Και την άλλη μέρα, το κάθε πρωί ένας γλυκόπικρος καφές να σαρώνει τον ήλιο που τυφλώνει τα όνειρα και θολώνει τα υπαρκτά κάνοντάς τα ανύπαρκτα.Και εντάξει οι ζωές των άλλων δεν έχουν καμία σημασία,οι ζωές των αγαπημένων μας έχουν και μας ταράζουν αυτή την συμπαντική συνάθροιση παρεμβάλλοντας σαν κακόηχες σάρκες ληγμένες στον χωροχρόνο..... Είναι γνωστό πλέον ότι κυριαρχούν οι δαίμονες και αυτοί που κρύβονται μέσα μας και τριγύρω μας και σκορπίζουν ανέμελα ρίγη συγκίνησης σε κάθε γυναικείο λίκνισμα,σε κάθε ερωτικό σκέρτσο, σε μία απλή κουβεντούλα,σε ένα άγγιγμα του ποθητού....Είναι αυτοί οι ίδιοι που μας ταξιδεύουν με ουράνιες μελωδίες,με κείμενα που συγκλονίζουν για το άπιαστο,το ουτοπικό,το υπέροχο αίσθημα της ηδονής που νιώθει ο καθένας μας μόλις ολοκληρώσει το εσωτερικό ερωτικό του πάθος.... Σταλμένοι και αυτοί από ψηλά αναμιγνύονται με τους αγγέλους δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μη αναγνωρίσιμο μείγμα πολύπλοκων διαταραχών της ψυχής μας... Μας χρωματίζουν!... Έρωτας,έλξη!
Βυθισμένος λοιπόν στα εκατομμύρια χρώματα των Θεών και των τεράτων κατασκεύασα τον δικό μου δρόμο,το απίθανο παραμύθι του f. σε μια νέα διασκευή σύγχρονη και εξωφρενική , υπέροχη και ρομαντική, σκληρή και αγωνιώδης, όπως είσαι και εσύ , και εσύ εκεί κρυμμένη στο δικό σου παραμυθένιο χρυσό κόσμο ..... απόμακρη,επιβάλλοντας τις δικές σου ροές!.
Ελίτ.
Γ'
Οι σκέψεις,αυτές οι αιώνιες σκέψεις... οι ήχοι να διαπερνούν τις σκέψεις, και εκείνες να τρυπούν την προστατευτική γραμμή της τρέλας και να με κάνουν ακάλυπτο άγγελο...και μόνο αυτό μπορεί να με κάνει να εξαφανιστώ για πάντα....και οι σκέψεις ξανά ... Έμειναν κάποια χρόνια ως το τέλος θα έλεγα και αυτά πρέπει να έχουν την υπέροχη δόξα των άλλων,εκείνων που έχουν μείνει για πάντα στην ιστορία της Γης πότε με τον ένα τρόπο, πότε με τον άλλον! Ναι ! Ανέκαθεν ήθελα να αφήσω κάτι ωραίο πίσω μου , σε εσένα , σε εκείνη, στον άλλον,παντού...
Τα γεγονότα που μεσολάβησαν πάγωσαν τα πάντα εδώ στον μικρόκοσμό μου και γενικά στην οικουμένη... Τα ηφαίστεια μας έστειλαν το φαντασμαγορικό φινάλε μας, με την καυτή τους λάβα να διαπερνά τις ψυχές μας, ανήμποροι να αντιδράσουμε γίναμε φωτεινές οντότητες αιώνια ζωντανές μέσα στο πέρασμα των αιώνων... Και επειδή όλα είναι ένας κύκλος , ξαφνικά γίνομαι πλανητικός ηγέτης του εαυτού μου και των πάντων , όπως και συ, και συ και ο άλλος... Και βασιλεύω και πλάθω και γεννώ, ταξιδεύω και προκαλώ προσκαλώντας εσένα από την αντίπερα όχθη, εκείνον που δεν κοιτούσα παλιά στα μάτια... τον άλλον του εξωτερικού μου κόσμου ... τον άγνωστο νέο θεό που δημιουργήθηκε μετά την πτώση των αξιών .... Τώρα κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν εκ του ασφαλούς θα πω ότι πράγματι άξιζα αυτά που κέρδισα στην ταραγμένη ζωή μου και με το παραπάνω... Δικαίωση. Ίδρωσα έκλαψα,είδα τον θάνατο και είπαμε τραγούδια, με κάλεσε ο θεός κάτω στην Γη και γω του είπα φεύγω... ξέχασα τους ουρανούς πως είναι και αυτοί γαλάζιοι όπως η θάλασσα και η καυτή ματιά σου,η γελαστή σου πόζα με τον καιρό ξεθώριασε τόσο πολύ, μα τόσο πολύ!.... Ακριβώς ! Έτσι!
Αυτό είναι το φαντασμαγορικό,επαναλαμβανόμενο ηχητικό μου κλικ.... κλικ...κλικ!Ο ψηφιακός μου κόσμος ζει.
Ένας τόσο μικρός ήχος να αντηχεί για πάντα στους αιώνες ... Γεμάτος όμως σκέψεις αποτυπωμένες σε χαρτί σκορπώντας ελπίδα κατά το ανάγνωσμα τους! Η κοσμόπολη είναι ένα όνειρο... κάτι σαν το βιολί σε κρεσέντο θλίψης και απόγνωσης και ο διψασμένος θνητός ζητάει τον ήρωά του !! Όταν τα όνειρα εκτινάσσονται στο διάστημα τα γήινα βυθίζουν τους θνητούς .. στην θλίψη και την πλήξη ! Το μόνο που μας μένει είναι ένα απέραντο μεθύσι! Ένα απέραντο κοσμοδρόμιο φυγής μέσα από τέχνες λυτρωτικές,έρωτες παθιασμένους και λυγμούς ηδονικούς στο κάθε μας λεπτό.... είναι το μόνο ακατόρθωτο για το εγώ μας.... Αλλά το θέλω !Το ήθελα !. Το έκανα ! Και το ζω ! Όπως και συ !... Θύμισες του παρελθόντος δεν έχουν καμιά αξία,στιγμές του παρόντος έχουν σημασία... θυσίες του μέλλοντος θάνε η ουσία ..για την επιστροφή! Τα θεμέλια της κοινωνίας μας έπεσαν.ΟΙ έρωτες μας διαλύθηκαν.Τα όνειρα μας εξανεμίστηκαν και γω ένας θεός του ψεύτικου εαυτού μου σε καρτερώ!... Η αναμονή έλαβε τέλος! Όπως και η αναδρομή ....
Κοσμογονία....
Δ'
Η αγάπη είναι αυτό το κάτι άλλο στην ατμόσφαιρα που ποτέ δεν σβήνει...δεν χάνεται...δεν πολεμιέται.... Κάποτε....
Η έλξη,η ερωτική έλξη είναι και αυτή ένα κομμάτι απ'την ζωή μου απαραβίαστο και εξωφρενικά κλειστό. Όπως ο ήχος τον Αύγουστο του ζουζουνιού στο αφτί σου, επαναλαμβανόμενος, σαγηνευτικά ρυθμικός και εξαίσια ερωτικός... απόλυτος όχι... μα σε βυθίζει σε μεθάει με τη μυρωδιά τού θυμαριού και της αλμύρας... Και αρχίζουν οι διαδρομές,οι απέραντες πελαγοδρομίες, οι νυχτερινές πτήσεις στο σκότος, στο έδαφος, στα πλακάκια και τα μωσαϊκά, στις τυρκουάζ χρωματιστές σου χάρες στην υπέρτατη ιστορική σου νίκη εκείνη την καυτή σου εποχή.... Και το κόκκινο κρέας μισοψημένο σαν την καρδιά που κρατάς στα ζεστά σου τα χέρια και την κόβεις σε χίλια κομμάτια, την βασανίζεις την ξέρεις και την τυραννάς !... Υπάρχει και το υπόβαθρο στην ιστορία μας, το εξωπραγματικό το ωραίο παραμύθι της γιαγιάς μας... μέσα από τους αεροδιάδρομους των παραισθήσεων και των πνευματικών μας αναζητήσεων.... Η αιώνια διαμάχη του καλού με το κακό και στο τέλος η επικράτηση του Θείου δράματος μέσα από πολύ πόνο, άρνηση, εσωτερική διαστροφή και υπεροψία... Ανάσταση!...
Επίσης μια σύναξη μια καυτής μέρας που διασχίζει την απαθέστατη νύχτα, και οι ροές σου να είναι προς το αναζητούμενο μου σκοπό, καθώς οι ώρες έφευγαν ψηφιακά και οι καυτοί σου παράδεισοι σκόρπιζαν ένα ρυθμό τρίτης διάστασης εξωπραγματικής διασποράς ήρθε τελικά η στιγμή του χρόνου να χαράξει ψεύτικες προσμονές.!Δεν ήταν ότι δεν τόξερα , δεν ήταν ότι το πίστευα πάντα , ήταν που έγινε πραγματικότητα και ας το ήθελα πολύ ποτέ μου να μην βγει αληθινός ο φόβος μου.Είναι σαν ξαφνικά να σου περνάει η μέθη , αυτή που τόσο χάρηκες όλη την νύχτα έξω... και σαν ήρθε το πρωί σκοντάφτεις σε ένα χαλικάκι και τρως τα μούτρα σου στον τοίχο που ποτέ δεν έβλεπες και ας ήταν χρόνια εκεί εμπρός σου !..Ωραία λέω είμαι εδώ που ήμουν πάντα και έτσι απλά και ανέμελα όπως και ήμουν πάντα, κοιτώ τον τοίχο του μιλώ και του φωνάζω ακόμα ότι εγώ τον έχτισα και είναι από χώμα.
Και έτσι εγώ όποτε θέλω τον γκρεμίζω ....
Ε'
Το άλλο πρωί άργησα να ξυπνήσω ξανά, κοίταξα τον στεγνό μου καθρέφτη μισογέλασα που ζω .. και έφτιαξα καφέ.Είδα και τον άλλον μου εαυτό όπου κάθε μου κίνηση στα μαλλιά μου φεύγει και μια τρίχα-δυό ...χάνοντας την γοητεία μου ... Τάβαλα ξανά με τους θεούς που δεν μας προσέχουν πια και όποιον βρήκα εκείνη την ώρα δίπλα μου ..... Ένα μισοσκεπασμένο λαπτοπ νέας γενιάς και απόλυτης ομορφιάς εξέπεμπε ακόμα τους ήχους μιας μελωδίας υπέροχα διαστροφικής από αυτές που ξέρω να μοιράζω τις νύχτες στο ράδιο μου ... την γραμμή που με κάνει ήρωα και τεράστιο απέναντι σε εκείνους που δεν ξέρουν πόσο απλό είναι να καταθέτεις την ψυχή σου στον πλανήτη, που δεν φαντάζονται πόσο δύσκολο είναι να σμπαραλιάζεις τον ίδιο σου τον εαυτό κάθε στιγμή για να είσαι καθάριος και αμόλυντος για πάντα.
Έριξα λοιπόν την ματιά μου στις οθόνες και οι παλμοί της καρδιάς μου παρέμειναν τόσο σταθεροί σαν να ήμουν ένας υπέροχος νεκρός ... και ασήμαντος ανθρωπάκος στο πουθενά... Δεν είχε συμβεί κάτι καινούργιο από την νύχτα εκεί μέσα... εκεί στα ψηφιακά μονοπάτια της σκέψης,της φυγής, και της ολέθριας ναρκωτικής ουσίας του ονείρου... δεν είχε αλλάξει τίποτα. Ούτε θα άλλαζε πλέον.... ο διακόπτης που γυρνώντας τον παράγει θέαμα έκλεισε για πάντα! Μα γιατί θα μου πεις έτσι ξαφνικά ? Απλό είναι , εγώ τα δημιουργώ όλα , εγώ τα σταματάω όποτε θέλω και εγώ τα ξεκινώ ξανά.Εγώ είμαι ο πλάστης και ο δημιουργός σας.... Και φυσικά εσένα το θείο πλάσμα που έχτισα με κόπο και μεράκι σε έχω πια στην γυάλα σαν ένα υπέροχο μου μπιμπελό ... και σε θαυμάζω κάθε μέρα , σε κάνω βίωμα μου , και ζω μαζί με το άπιαστο και το ονειρεμένο. Και την επόμενη μέρα έγινε το θαύμα! Ξέρω εγώ το αναζήτησα και το έζησα.Ναι χιλιάδες υπέροχες μυρωδιές απλώθηκαν στον χώρο των ονείρων μου... και με εκσφενδόνισαν έξω από την στρατόσφαιρα μονομιάς... με μέθυσαν ηδονικά και μου επέτρεψαν να αναφωνήσω πως οι θεοί έχουν κέφια και παίζουν μαζί μου υπέροχα... Η ατμόσφαιρα όμως έξω είναι θλιβερή.Και εγώ πολύ μικρός, που δεν γνωρίζει τίποτα και που δεν έχω χρόνο... δεν έχω πλέον την δύναμη να τα αρχίσω όλα από την αρχή.Θέλω πολλές ζωές για να το κάνω αυτό και να ολοκληρωθώ... σε αυτό το γλυκό ηλιοβασίλεμα παραδίνομαι με τις 77.777 μυρωδιές σου.... εκτός και αν ήταν 7.777 ... δεν θυμάμε πια. Μόνο ο ήχος της φωνής μου ένα αεράκι ζεστό θα έλεγα πλανάται πάνω από την ψηφιακή ατμόσφαιρα ... και διαολίζει πότε - πότε τις αισθήσεις , άσχετα αν δεν θέλουν κάποιες να το παραδεχτούν... γιατί είναι και το θέμα αρχών... και άλλων χαζών αναστολών.... αυτής της μίζερης και ανιαρής ζωής μας... Θάνατος!.. Όλα έχουν την αρχή τους ... αλλά δεν έχουν το τέλος τους.. όλοι οι Θεοί είναι μακριά μας γελάνε και μας περιπαίζουν για να περνούν αυτοί ευχάριστα την ώρα τους.... Ξυπνάω κάθε μέρα όπως ο ήλιος που βγαίνει κάθε πρωί... ονειρεύομαι κάθε στιγμή, είναι το μόνο που δεν μπορεί να μου αφαιρέσει κάποιος... αγαπάω τα πάντα , εσένα ,εκείνη , την άλλη , το κάθε μικρό και ανούσιο, το κάθε λεπτό, δευτερόλεπτο είναι πολύτιμο ... όπως όλα εκεί έξω στην καυτή μου πόλη... την θλιμμένη μου κοινωνία με τα θλιμμένα πρόσωπα τα σκυφτά και τα αποχαυνωμένα .... Σηκώνω τα χέρια μου στους ουρανούς, και κοιτάζω τους θεούς κατάματα... και τους συγκλονίζω και γω με τις σκέψεις μου. Όλα είναι θετικά και υπέροχα... όλα είναι μία ροή γεγονότων δυναμική και γεμάτη τόλμη και εξουσία.Η νύκτα που θα έρθει μουσικές και όνειρα θα γεμίσει την ψυχούλα μου και η δημιουργία στην τέχνη μου θα εκδικηθεί τους δαίμονες και θα ηρεμήσει τα τέρατα και τα πνεύματα.... Έρχονται θύελλες...
Ζ'
Όπως η μέρα έγειρε ... η νύχτα ξύπνησε την διάθεσή μου ... και οι σκιές έγιναν εφιάλτες....
συνεχίζεται....