"Επίλογος" (Το σενάριο).

Εδώ θα διαβάσετε ένα απόσπασμα από το σενάριο της ταινίας "επίλογος" που είναι σε εξέλιξη γραφής ακόμα.Ευελπιστώ να γίνει ταινία (ψηφιακή μορφή) στο τέλος του 2016.


Σκηνή 1
Ένα πεζό κείμενο από παγωμένα κατάρτια, καταμεσής του ψυχρού πολέμου στο παγωμένο πέλαγος! Ο λευκός λαιμός της ήταν ένα σύντομο διέξοδο για μένα. Οι γάμπες της και γενικά τα λευκά ψηλά της πόδια καλύπτονταν πάντα από λευκές κάλτσες πού έκρυβαν τις ατέλειες... Μα μόνο εγώ βλέπω ατέλειες παντού, γύρω μου, για αυτό έμεινα μόνος! Μόνος με ψυχρά χέρια και καρδιά από μέταλλο, καυτό μέταλλο, ακατέργαστο, άγονο, βάρβαρο και ατίθασο... Ήταν ξημέρωμα πάλι, με έπιασε ένας νοσταλγικός οίστρος, για τα γνωστά της κόλπα, τα ψεύτικα χέρια που κινούν νήματα, τα μάτια που κοιτούν και βλέπουν θολά τοπία, και τα κορμιά που δεν ίδρωσαν ποτέ! Ήμουν εκεί, δίπλα της, πριν χαράξει ακόμα!
-Θα σε δω ξανά, στο φως, ζωντανά πριν πεθάνω ?
-Πότε πεθαίνεις?
-έτσι όπως βαδίζω παράλληλα με τα δικά σου αδιέξοδα, σύντομα!
Δεν υπάρχει στημένο κείμενο, συνήθως θες να πεις πολλά και στο τέλος δεν λες λέξη. ή όταν λες, λες βλακείες... Κοιτάζω την γη, την βρώμικη, με τις βρώμικες ψυχές, και τις λευκές ζωντανές διαδρομές μας... θέλω να τις σκίσω τις περίεργες κάλτσες... να δω τις φλέβες της αν πάλλονται σαν τις δικές μου, δεν ξέρω τώρα αν την μισώ ή την λατρεύω, και τα δυό όμως τα νιώθω συχνά... Δεν ξέρω ποιο θα επικρατήσει στο τέλος... ούτε θα μάθω ποτέ!
-Δεν έχω να πω τίποτα με εσένα... είσαι άγνωστος, άοσμος, στεγνός, ανύπαρκτος θα έλεγα...
-Πάντα πίστευες αυτά που μου λες ?
-Όχι πάντα, μα έχει περάσει ένας αιώνας, ανιαρός, ανίκανος, ψυχρός...
-έτσι εξηγείται λοιπόν ή αστείρευτη απουσία σου! Βρήκες άλλον ψεύτικο ποιητή, άλλον καβαλάρη, της κόλασης, ... ο επ..
Με διέκοψε πιάνοντας μου σφιχτά το στόμα μου και ρούφηξε τα χείλη μου που είχαν στεγνώσει από απόγνωση!
-Αυτό δεν ήθελες πάντα? Έκανε πίσω... με άφησε.
-Όχι πάντα, στην αρχή ίσως ναι, μετά όμως...                                                                                        Δεν ήθελα να τις πω κάτι ακόμα... Ήξερα μέσα μου ότι είχαν τελειώσει όλα από καιρό! Αυτά που δεν άρχισαν ποτέ.. οι κρίκοι, οι χρυσοί κρίκοι έχουν πάρει την θέση τους από καιρό... Τοποθετήθηκαν στα δάχτυλα που έπρεπε! Λάμπουν σαν το χρυσάφι της Γης ... κυρίαρχο, επιβλητικό, μια τέλεια εξουσία! Κάθε παγωνιά έχει την θλίψη της.. καμία αγάπη δεν περιμένει στην γωνιά να πάρει την εκδίκησή της... όλα είναι στα γραπτά, στα μυαλά, στα αδιέξοδα της ψυχής μας.. Τώρα απλά κοιτώ, κοιτώ, και ξανακοιτώ, μονότονα, προσωπικά παιχνίδια και ανισόρροπες ροπές μένουν για τα σενάρια των έργων του σινεμά! Και όμως όταν ρίχνω αχνό στις παγωμένες μου παλάμες διακρίνω την μορφή της... Δεν ξέρω μόνο αν είναι ένας άγγελος, ή ένας άγγελος του διαβόλου... Δεν ξέρω αν αφήσω το όνειρο, να βυθιστεί στην απέραντη θάλασσα του πνεύματος και του οινοπνεύματος! Ξέρω ότι την μισώ συχνά και την λατρεύω το ίδιο! Είναι κάτι σαν τις εποχές, έρχονται και ξανά... έρχονται και φεύγουν! Και ξανά!

19/12/15 © γ.κ. "επίλογος Α"¨

------------------------------------

Σκηνή 2

-Ξέρω τι θέλεις! Τι θέλετε όλοι σας...
-τι θέλω... ?
-Όμορφες στιγμές, αισιόδοξες, ποταμάκια που αργοκυλάνε νωχελικά, ήλιους που ανατέλλουν, τις αμυγδαλιές ανθισμένες... ουράνιες απαλές μελωδίες και άλλα τέτοια!
-Δεν είναι όμορφα όλα αυτά?
-όμορφα είναι σε έναν όμορφο κόσμο... νιώθεις τον κόσμο όμορφο ? Αλλά τι λέω Εσύ είσαι στον δικό σου κόσμο...
Περπατούσαμε σε έναν δρόμο με ριγμένα κίτρινα φύλλα, έρημο και ήσυχο!Επιτέλους είχαμε καταφέρει να συναντηθούμε!Μάλλον χάρη θα μούκανε! Δεν εξηγείται αλλιώς!
-Ο δικός μου ο κόσμος είναι σαν τον δικό σου, απλά έχω μια περισσότερο οικονομική άνεση!Αυτό είναι όλο.
Μου το είπε με μια ελαφρά μελαγχολία, εσωτερική, ίσως και νάθελε να αποτινάξει από πάνω της το βάρος... Ένα βάρος που μετριόταν σε χρυσό!
-Μπα οι κόσμοι μας είναι εντελώς διαφορετικοί, το είχες πει και παλιά... το ξέχασες ?
-Ναι τότε... έτσι θα είναι αφού το είπα τότε.. Εκτός και αν...
-Εκτός και αν τι ?
-Άστο δεν έχει κανένα νόημα πια... Δεν βλέπεις γύρω σου ο κόσμος μου και ο δικός σου γκρεμίζονται... δεν υπάρχει επιστροφή... δεν υπάρχει πια ζωή...
-έχεις πιει ?
-ξέρεις ότι πίνω συχνά!
-Ναι και μ' αρέσει ... πιομένη θάσουν τότε που μου είχες πει πως δεν θες να με μοιράζεσαι, πως δεν τα αντέχεις αυτά... και άλλα... έπαιζες μαζί μου το ήξερα από τότε... αλλά το ήθελα... αφήνω πολλές φορές τον εαυτό μου να χάνεται μες στις πληγές μου... μέσα στα λάθη μου...
-Τι λες ? Ξέρεις τι λες ?
-Ξέρω πάντα ξέρω τι λέω... απλά όπως είπες και συ δεν έχει νόημα πια... τόσο διαφορετικές διαδρομές ζωής...
Ο δρόμος έφτανε στο τέλος του! Τα κίτρινα φύλλα κάθε χρόνο υπάρχουν εκεί.! Περπατώ μόνος κάθε χρόνο... εκεί! Θέλω και γω να μπω σε έναν άλλο κόσμο... άργησα το ξέρω... δεν θα μπω ποτέ... το γνωρίζω... Τόσα θέλω, θέλω, θέλω δεν φτάνουν ούτε άλλα 50 χρόνια...
-Σήμερα δεν έχω πιει τίποτα... απολαμβάνω τον περίπατο μαζί σου αυτό δεν σου φτάνει?
-Όχι δεν φτάνει και το ξέρεις... θα σε δω ξανά τον επόμενο αιώνα... και αυτό το ξέρεις... δεν μπορείς να δεις τον σημερινό, δεν βλέπεις τίποτα, ποτέ δεν είδες... όλα είναι παιχνίδι... το παιχνίδι των λυγμών... έχεις δει την ταινία ?
Πάντα έκανα διαφορετικές σκέψεις μέσα μου από αυτά που έλεγα απ' έξω!Συνήθως δεν σκεφτόμουν ποτέ αυτά που έλεγα πάντα!Τελευταία σκέψη μέσα μου! Που να ήξερε πως ήμουν πολλά χρόνια του οινοπνεύματος και όχι του πνεύματος... Που νάξερε... ειδικά όταν και συ ο ίδιος δεν ξέρεις ποιος είσαι... Τίποτα δεν έχει σημασία πια...Όλα είναι κείμενα σε χαρτί να περνά ο χρόνος που μας απομένει... έτσι απλά!

21/12/15 © γ.κ. "επίλογος Β"

--------------------------------------

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΕΠΙ ΟΘΟΝΗΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ 2016 ...